Mikal

Gdy zobaczyła po raz pierwszy Dawida, jej serce zabiło mocniej. Nie potrafiła nazwać swych uczuć, ale było to zapewne tym, co nazywamy miłością od pierwszego wejrzenia.

Miłość Mikal
Trudno się zresztą dziwić. Przystojny młodzieniec o szczerym uśmiechu, jasnych włosach i pięknych oczach niejednej pannie mógł zawrócić w głowie. Jego odwaga i prawość chwytały za serce i mężczyzn, i kobiety. Jeśli starszy brat Mikal, Jonatan, następca tronu, zaprzyjaźnił się z nim na śmierć i życie, to znaczyło, że godny jest jej miłości. Istniała jednak pewna przeszkoda. Jej starsza siostra, Merab, nie była zamężna i to jej rękę obiecał król zwycięzcy Goliata. Wydawało się, że Mikal musi zadowolić się marzeniami o miłości, ale jej nie zazna.

Tymczasem Saul, przeżywający stany depresyjne i lękający się niezmiernie o swoją władzę, zaczął podejrzliwie patrzeć na Dawida. Nie podobało mu się, że młodzieniec powszechnie uchodzi za bohatera, że jest znany, a nawet opiewany w pieśniach. Kobiety izraelskie śpiewały po wsiach i miasteczkach: Pobił Saul tysiące, a Dawid dziesiątki tysięcy. Król powodowany zazdrością żalił się dworzanom: Dawidowi przyznały dziesiątki tysięcy, a mnie tylko tysiące. Brak mu tylko królowania. I z coraz większą niechęcią patrzył na młodego zwycięzcę. Zazdrość zaślepiła i zniszczyła w nim wszelkie poczucie wdzięczności. Pewnego dnia w ataku szału rzucił w Dawida dzidą. Odtąd nie chciał go już więcej widzieć na dworze, lecz kazał mu prowadzić wojnę podjazdową z Filistynami. Nie było też już mowy o poślubieniu córki królewskiej. Merab została wydana za mąż za Adriela i zamieszkała z mężem w Dolinie Jordanu.

Szatański plan Saula
Tymczasem Mikal cierpiała z miłości i żyła w ciągłym lęku o Dawida. Saul dowiedział się, że jego córka jest zakochana i wpadł na szatański pomysł. Postanowił pozbyć się młodzieńca, jednak w taki sposób, by nie był podejrzany o zbrodnię. Zdecydował, że najlepszym wyjściem będzie śmierć Dawida z rąk Filistynów. Mówił sobie: Oddam mu ją, aby była dla niego sidłem: niech będzie nad nim ręka Filistynów. Rozgłosił na dworze, że odda rękę swej córki Mikal temu, kto zabije stu wojowników filistyńskich. Dawid przyjął wyzwanie, uderzył na oddziały wroga i zabił dwustu wojowników filistyńskich. Król, rad nierad, musiał mu oddać Mikal za żonę. W ten sposób spełniły się najskrytsze marzenia księżniczki. Poślubiła mężczyznę, który był jej największą miłością i który równie mocno ją kochał. Wspólne życie młodego małżeństwa upływało jednak w ciągłym strachu.

Mikal znała charakter ojca i jego fobie. Wiedziała, że nie zaakceptuje on zięcia, który jest popularniejszy i bardziej kochany przez ludzi niż on, król Izraela. Niestety, jej przypuszczenia stały się faktem.

Saul próbuje aresztować Dawida
Pewnego wieczoru do domu młodych przybyli żołnierze Saula. Ich sypialnia znajdowała się na piętrze, więc Mikal dostrzegła ich z okna, gdy ustawili się pod drzwiami. Obyczaj zabraniał wykonywania wyroków śmierci w nocy, zatem oczekiwali poranka, by aresztować jej męża. Jedna ściana ich domu, w której znajdowało się okno, stanowiła zarazem mur miejski. Mikal, pod osłoną nocy, spuściła męża na sznurze poza mury miasta, umożliwiając tym samym jego ucieczkę.

Zdawała sobie jednak sprawę, że gdy wzejdzie słońce, żołdacy wtargną do domu. Aby dać mężowi czas na ucieczkę, trzeba było odwlec moment aresztowania. Dlatego uformowała pościel na łóżku w ten sposób, by wchodzący do sypialni myśleli, że ktoś w niej leży. Gdy więc żołnierze weszli, by zaaresztować Dawida, wyjaśniła im, że mąż jest chory i nie może opuścić łoża. Wysłańcy Saula zdezorientowani i niepewni, co należy w takiej sytuacji czynić, wrócili do króla. Rozwścieczony władca nakazał im natychmiast wrócić po Dawida. Przynieście go wraz z łożem do mnie, aby go zabić – wrzeszczał do swoich żołdaków. Gdy ci wrócili, odkryli podstęp, a król pełen gniewu zwrócił się z wyrzutem do swej córki: Czemu mnie oszukałaś, pozwalając, by mój wróg uratował się ucieczką? Odpowiedź bardzo go zaskoczyła: „kochałam męża bardziej niż ciebie, ojcze”. W akcie odwetu za nielojalność córki, a zarazem by ukarać Dawida, król polecił poślubić Mikal niejakiemu Paltielowi, mieszkającemu na zboczach góry Karmel. Wypędził ją w ten sposób z dworu i ukarał małżeństwem z obcym mężczyzną. Zrozpaczona Mikal była przekonana, że już nigdy nie zobaczy swego ukochanego.

Dawid banitą
Minęło kilka lat. Sytuacja państwa izraelskiego gwałtownie się zmieniła. Dawid, ścigany jako banita, schronił się u wrogów i służył u filistyńskiego króla Akisza z Gat. Do Mikal dochodziły wieści, że nie krzywdzi swoich rodaków, mimo doznanych krzywd, i nie napada na wojska Saula. Postarzały Saul musiał znowu stawić czoło armii filistyńskiej i w wielkiej bitwie na zboczach wzgórz Gilboa poniósł śmierć wraz z dwoma jej braćmi. Nastał koniec państwa izraelskiego. W Judzie rządził teraz Dawid, powołany na władcę tego niewielkiego terenu za zgodą Filistynów. Pozostałością dawnych ziem izraelskich władał brat Mikal, Iszbaal, z dalekiego zajordańskiego miasteczka Machanajim.

Po upływie następnych kilku lat postanowiono nawiązać kontakt między Izraelem a Judą, czyli królem Iszbaalem i jego wodzem Abnerem, a nowym władcą Judy. Dawid postawił jednak następujący warunek, by w ogóle można było rozpocząć negocjacje, mówiąc do Abnera: Dobrze, zawrę z tobą przymierze. Jednej tylko rzeczy domagam się od ciebie: nie będziesz oglądał mego oblicza, jeśli nie przyprowadzisz mi Mikal, córki Saula, przybywając na spotkanie ze mną. Warunek ten został spełniony. Wysłańcy Iszbaala odebrali Paltielowi jego żonę i Mikal wróciła do swego pierwszego i ukochanego męża.

Koniec miłości
Dalsze lata życia Mikal u boku Dawida nie były już takie radosne. Król miał kilka żon. Mikal nie doczekała się potomstwa. Inne żony Dawida spoglądały na nią z pogardą, mimo że była prawdziwą księżniczką. Wiedziały, że jej syn nigdy nie zasiądzie na tronie. Dawid także niewiele poświęcał jej czasu. Oddalili się od siebie. Po zdobyciu Jerozolimy i uczynieniu z niej swej stolicy Dawid zapragnął zbudować w tym mieście największe sanktuarium ku czci Jahwe. Największa świętość Izraela, Arka Przymierza, odebrana z rąk najeźdźców filistyńskich, znajdowała się w miejscowości Kirjat-Jearim, niedaleko stolicy. Król wraz z wojskiem i licznymi mieszkańcami uroczyście przeprowadził Arkę do Jerozolimy. Gdy ci, którzy nieśli Arkę Jahwe uczynili sześć kroków, ofiarowano wołu i tucznego barana. Dawid przepasany lnianym efodem tańczył ze wszystkich sił przed Jahwe. Oglądając tę procesję z okien pałacu, Mikal miała wrażenie, że Dawid się upokarza na oczach tłumu, robi z siebie błazna i resztki uczucia zamarły w jej sercu. Uważała, że zachowywał się w sposób niegodny króla. Kiedy Dawid wrócił do siebie, by wnieść błogosławieństwo do domu, wyszła naprzeciw niego Mikal, córka Saula, i powiedziała: „Jakże wsławił się dziś król Izraela, który obnażył się wobec służebnic i wobec swoich sług, jak obnaża się ktoś z pospólstwa!”. Dawid odpowiedział Mikal: „Przed Panem, który wybrał mnie zamiast ojca twego i całej twej rodziny i ustanowił mnie wodzem ludu Pańskiego, Izraela, przed Panem będę tańczył. I upokorzyłbym się jeszcze bardziej. Choćbym miał się poniżyć w twoich oczach, to u niewolnic, o których mówisz, sławę bym jeszcze zyskał”. To był koniec ich miłości. Odtąd Mikal traktowana była przez rodzinę królewską jak ktoś obcy i umarła w osamotnieniu.