EPIKLEZA – (gr. epiklesis – wzywanie na) jest prośbą do Boga Ojca, aby Jego Duch zstąpił na dary ofiarne i zamienił je w Ciało i Krew Chrystusa. Ten moment jest przedłużeniem i konsekwencją Wcielenia, które zostało dokonane pod wpływem działania tego Ducha („Z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło” [Mt 1, 20]). Po reformie liturgicznej Soboru Watykańskiego II (rok 1968) mamy epiklezę przed konsekracją (prośba, aby dary zostały przemienione) i po konsekracji (prośba, aby przystępujący do Komunii św. zostali przemienieni w żywą ofiarę). Dyskusja, czy modlitwa: „Uświęć te dary mocą Twojego Ducha…” przed konsekracją oraz „Pokornie błagamy, aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich…” po konsekracji są częściami epiklezy została rozstrzygnięta na korzyść opinii, że cała modlitwa eucharystyczna jest epiklezą. W czasie tej modlitwy wstawienniczej kapłan wyciąga dłonie nad darami ołtarza, co w tradycji Kościoła jest zawsze związane z modlitwą o udzielenie Ducha Świętego. W ten sposób kapłani Starego Przymierza wyciągali ręce nad zwierzętami ofiarnymi. Podobny gest stosuje się przy chrzcie św., bierzmowaniu i przy święceniach kapłańskich. Epikleza uświadamia nam rolę Ducha Świętego w liturgii. Udzielanie świętości jest właściwą „funkcją” Trzeciej Osoby Trójcy Świętej. Nazywana jest Ona „Uświęcicielem”, „Darem” lub „Miłością”. Konsekracja mszalna (konsekrować można także osoby i przedmioty) jest szczególnym uświęceniem, przez które chleb i wino stają się prawdziwym Ciałem i Krwią Chrystusa.