Zasłuchany w ludzkie troski

3 kwietnia, po długiej chorobie, zmarł ks. radca Tadeusz Dymny, wieloletni proboszcz parafii pw. św. Jana Nepomucena w Sipiorach (dekanat Kcynia), znajdującej się obecnie na terenie diecezji bydgoskiej. W pamięci wiernych i przyjaciół zapisał się jako dobry kapłan, zatroskany o dobro duchowe powierzonych sobie wiernych, a przy tym człowiek wielkiego serca, emanujący niezwykłą pogodą ducha, radością i optymizmem.

Ks. Tadeusza Dymnego poznałem jako dwudziestoletniego chłopaka, kiedy w 1960 roku przyjechał do Gniezna, by w tutejszym seminarium duchownym rozpocząć swoją formację ku kapłaństwu – wspomina ks. prałat Eugeniusz Jaworski, proboszcz parafii pw. MB Nieustającej Pomocy w Mogilnie, przyjaciel zmarłego kapłana. – Bardzo szybko nawiązała się między nami przyjaźń. W czasie studiów często odwiedzał mój dom rodzinny w Gnieźnie. Pamiętam, że nieraz siadaliśmy wtedy w kuchni i rozmawialiśmy o naszej wizji kapłaństwa. Pełni zapału rozprawialiśmy o tym, jakie duszpasterstwo chcielibyśmy w przyszłości tworzyć. Choć Tadeusz lubił żartować, o przyszłości mówił zawsze z wielką rozwagą.

Droga do Sipior
Pierwszą placówką duszpasterską, na którą w 1967 roku został skierowany śp. ks. Tadeusz Dymny, była parafia pw. św. Michała Archanioła w Mieścisku (dekanat Kłecko). Po niej było 9 kolejnych, w których posługiwał jako wikariusz. 1 lipca 1984 roku śp. ks. Dymny został mianowany proboszczem parafii w Sipiorach, gdzie posługiwał przez trzynaście lat. – Śp. ks. Tadeusz Dymny powołał w parafii Róże Różańcowe, Apostolat Dobrej Śmierci i Stowarzyszenie Wspierania Powołań Kapłańskich – mówi ks. Mariusz Zbieranek, obecny proboszcz parafii w Sipiorach. – Chyba nie było w parafii domu, gdzie nie witano by go z radością. Ceniony był za wielkie serce i poczucie humoru, które nieraz pomagało łagodzić konflikty między ludźmi.

Nauczyć się słuchać
Postępująca cukrzyca i związana z nią stopniowa utrata wzroku sprawiły, że w 1997 roku śp. ks. Dymny poprosił o zwolnienie z urzędu proboszcza. Mężnie wziął na swoje barki krzyż choroby oraz cierpienia i nie okazując słabości, do końca sprawował kapłańskie obowiązki. Jako rezydent zamieszkał w parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mogilnie, pomagając w pracy duszpasterskiej ks. prałatowi Eugeniuszowi Jaworskiemu. – Miejscem, gdzie najczęściej można było go spotkać, był konfesjonał – mówi ks. prałat Jaworski. – Kiedy stracił zupełnie wzrok, sprawował Eucharystię z pamięci. Przez długi czas pomagał również przy prowadzeniu naszego chóru parafialnego. Był wspaniałym kapłanem, który umiał słuchać ludzi. Roztropnie ważył każde słowo, powtarzając często, że prawdziwy sens myśli wypowiadanych przez człowieka trzeba rozumieć przez pryzmat jego wiary.

Ostatnie tygodnie życia śp. ks. Tadeusz Dymny spędził w domu rodzinnym w Bydgoszczy, u boku swych sióstr, Teresy i Zofii. 24 maja br. roku obchodziłby jubileusz 40-lecia kapłaństwa. Na kilka dni przed śmiercią, wskazując palcem niebo, powiedział, że tę rocznicę będzie świętował już u Pana.