Jak to jest, że gdy czytamy Jezusową przypowieść, instynktownie kierujemy swoją sympatię raczej ku synowi młodszemu. Z kolei w życiu bliżej nam pewnie w relacji z Bogiem do brata starszego. Tęsknimy za takim przywitaniem Ojca, jakiego doświadczył marnotrawny syn, a z drugiej strony nie potrafimy skorzystać z tego, że wszystko jest nam dane, jeśli już trwamy przy Bogu. Wciąż pozostajemy na poziomie najemnika, a nie syna?
Komentarz pochodzi ze strony Biblioteki Kaznodziejskiej.