Proces wyzwolenia myślenia w takim stylu, jaki prezentuje myśl marksistowska, usprawiedliwia walkę, czyli rewolucje, przemoc. W tej walce wedle Marksa podmiot zbiorowy (a nie indywidualny) powinien kreować sam siebie. Tak więc jednostka (która jest całokształtem stosunków społecznych i ekonomicznych) kształtuje siebie w wyniku kolektywnej autokreacji. Stąd decydującą społeczną siłą staje się proletariat. Ponieważ jednak brakuje mu świadomości siły, potrzebny jest sojusz proletariatu i filozofii. Zadaniem tej ostatniej jest kształtowanie rzeczywistości społecznej przez manewrowanie istniejącymi siłami, zwłaszcza w proletariacie. Stąd, jak postulował Klasyk „..trzeba sprawić, aby rzeczywisty ucisk był jeszcze bardziej przygniatający, dodając do niego świadomość ucisku; trzeba hańbę uczynić jeszcze bardziej haniebną, rozgłaszając ją...”.
Walka teoretyczna winna być kierowana przez propagandę (jest ona całkowicie usprawiedliwiona wobec braku prawdy obiektywnej). Wówczas proletariat przeprowadzi rewolucję zupełnie nowego rodzaju. Otóż nie przywłaszczy sobie środków produkcji, ale zniesie całkowicie własność prywatną, uwalniając – zbawiając w ten sposób siebie, całą ludzkość, a nawet posiadaczy i wyzyskiwaczy, którzy mogą być (nieświadomymi do końca) ofiarami własności prywatnej. Stąd jasnym staje się postulat, który odczytał z myśli marksistowskiej o. Bocheński: „Postępuj tak, aby proletariat zwyciężył jak najszybciej. Dobre i moralne jest to, co przybliży zwycięstwo proletariatu – bo jest to zwycięstwo ludzkości i istotny krok ku wyzwoleniu”. O aktualności tej myśli świadczy historia, ta z minionych dziesiątków lat, ta nowsza rodem z „teologii wyzwolenia” i ta najnowsza – z promowania „socjaldemokracji”.