Parafia wśród pól i jezior

Z dala od zgiełku miast, na uboczu głównych arterii komunikacyjnych nierzadko ukryte są miejsca niezwykle ciekawe, choć mało znane, urzekające nieskażonym pięknem, które odkrywają tylko nieliczni. Do takich miejsc należy niewątpliwie wiele miejscowości znajdujących się na terenie Pojezierza Gnieźnieńskiego. Jedną z nich są Łagiewniki Kościelne, położone nad rzeką Małą Wełną, przy trasie wiodącej z Kłecka do Kiszkowa.

W opinii znawców lokalnej historii, bliskość koryta rzeki miała w przeszłości decydujący wpływ na życie mieszkańców. Położenie pierwszej osady nad wodą sprawiło bowiem, iż przez wiele pokoleń trudnili się oni wyrobem łagwi, czyli naczyń z drewna lub skóry, które przeznaczone były do gromadzenia i przenoszenia wody. Ta lokalna specjalność zadecydowała też o tym, że wieś przyjęła z czasem nazwę Łagiewniki.

Od Marka do Landenolingen
Jak każda parafia sięgająca swoją historią w odległe czasy, również i parafia w Łagiewnikach Kościelnych może poszczycić się bogatą przeszłością, w której – niczym w lustrze – odbijają się dzieje Polski, a zwłaszcza Wielkopolski. Najstarszy zapis mówiący o tutejszym kościele odnaleźć można w Aktach Konsystorialnych Gnieźnieńskich, które pochodzą z 1420 roku. Początkowo parafia łagiewnicka była połączona z oddaloną o 10 km parafią w Sławnie. Usamodzielniła się dopiero na przełomie XIV i XV wieku. Zaraz potem wzniesiono tu kolejny kościół, który wspominany jest w zapiskach z 1520 roku jako kościół pw. Bożego Ciała i Najświętszej Maryi Panny w Łagiewnikach Kościelnych. Karty historii z tego okresu po raz pierwszy też wspominają o proboszczu tamtejszej wspólnoty – niejakim księdzu Marku, który wszedł w konflikt z sołtysem z Olekszyna.

Burzliwy czas nastał dla parafii w XVI wieku, kiedy to rozpoczął się okres reformacji. Ruch reformacyjny dotarł także do Łagiewnik i znalazł tam swoich zwolenników. Jednym z nich był Jerzy Latalski, właściciel wsi, który na początku XVI wieku odebrał kościół katolikom i przekazał go najpierw kalwinom, później luteranom, a na końcu braciom czeskim. W 1614 roku rodzina Latalskich sprzedała Łagiewniki Kościelne Mikołajowi Górskiemu z Miłosławia, a nowy właściciel zwrócił miejscową świątynię katolikom.

Wczytując się w historię łagiewnickiej parafii, nietrudno zauważyć, że dość często zmieniali się jej administratorzy. To zaś powodowało, że brakowało należytej, starannej troski o budynki kościelne, które szybko niszczały. W 1741 roku staraniem ówczesnego proboszcza, ks. Śliwińskiego, wzniesiono świątynię, która stoi w Łagiewnikach do dziś i liczy sobie już 265 lat.

Po wybuchu II wojny światowej Łagiewniki Kościelne zostały przez Niemców przemianowane na Landenolingen. Kościół był czynny do 1942 roku, a więc do momentu internowania proboszcza. Dzięki odpowiedzialnej i troskliwej postawie parafian zabezpieczono wówczas przed grabieżą i i zniszczeniem znaczną część przedmiotów liturgicznych.

Dwie parafie, dwa kościoły
Ks. Paweł Krzewiński, obecny proboszcz parafii pw. Bożego Ciała w Łagiewnikach Kościelnych, podkreśla, że jest to typowa wiejska parafia. Mieszka tutaj bowiem niespełna sześćset osób. Swą opieką duszpasterską ks. Krzewiński obejmuje również maleńką, bo liczącą zaledwie 300 osób parafię pw. Opieki MB w Pomarzanach. Mieszkańcy tej powstałej w 1930 roku parafii, nigdy nie mieli swojego proboszcza. Pierwszy kościół w Pomarzanach został wzniesiony w XV wieku, a w ciągu wieków stawiano tam kolejne, drewniane świątynie, które jednak szybko popadały w ruinę.

Obecny, murowany kościół został ufundowany przez właściciela Pomarzan, Chełmnickiego, w 1892 roku. Wybudował on tę świątynię dla swojej chorej córki, aby nie musiała udawać się do odległego, jak na tamte czasy, kościoła w Łagiewnikach lub Łopiennie. Ks. Paweł Krzewiński mówi, że wierni sa niezwykle dumni ze swojego kościoła i bardzo o niego dbają. – Mieszkańcy wspólnie troszczą się o wystrój i porządek – mówi. Prawdziwe „pospolite ruszenie” miało miejsce podczas porządkowania otoczenia wokół kościoła i remontu ogrodzenia, które wykonali sami parafianie.

Proboszcz łagiewnickiej wspólnoty z uznaniem mówi o mieszkańcach obu parafii. Podkreśla, że wierni potrafią sami się zorganizować i ramię w ramię podejmują różne prace na rzecz swojej parafii. Tak było np. przy układaniu kostki brukowej na cmentarzu parafialnym w Łagiewnikach, tak samo jest przy organizowaniu świąt parafialnych.

Objąć wszystkich opieką
Ks. Paweł Krzewiński pełni posługę proboszcza w Łagiewnikach Kościelnych i Pomarzanach od 1999 r. Po święceniach kapłańskich, które w 1985 r. przyjął z rąk kard. Józefa Glempa, prymasa Polski, pracował jako wikariusz w: Kołodziejewie, Wrześni, Pleszewie, Gnieźnie i Bydgoszczy. Parafia w Łagiewnikach Kościelnych to jego pierwsza samodzielna placówka duszpasterska. Jak przyznaje, po pracy w tak dużym mieście jak Bydgoszcz,niełatwo było mu początkowo przyzwyczaić się do życia na wsi. Teraz z trudem znosi gwar i hałas miasta. – Tutaj czas płynie wolniej, nie ma zabiegania i niepotrzebnej nerwowości. Jest cisza i spokój – mówi. Przez siedem lat pracy w Łagiewnikach zdążył już poznać wszystkich mieszkańców. – U nas nie ma anonimowości – uśmiecha się. – W większości znane mi są problemy mieszkańców, ich radości i bolączki.

Za jeden z najważniejszych problemów małych środowisk uważa brak pracy, który zmusza wiele młodych osób do wyjazdów za granicę. – To często osłabia więzy rodzinne, rzadko pomaga utożsamiać się z własnymi korzeniami – dodaje ks. Krzewiński.

W kolejnej prezentacji przedstawimy parafię pw. św. Marcina w Palędziu Kościelnym