Co to jest duchowa adopcja?
Duchowa adopcja to znak osobistego zaangażowania w cały szereg działań zmierzających do obrony i afirmacji poczętego życia. Jest to otoczenie duchową, modlitewną opieką konkretnego dziecka poczętego, którego życie, jeszcze w łonie matki, jest w jakikolwiek sposób zagrożone. Dziecko to, choć osobiście nam nieznane, staje się poprzez dziewięciomiesięczną codzienną modlitwę w jego intencji osobą bardzo bliską, bowiem bierze się na siebie swoistą odpowiedzialność za nie.
Duchowa adopcja zatem, choć nie pociąga za sobą żadnych zobowiązań materialnych, jest jednak bardzo konkretnym wyrazem zaangażowania w obronę życia. Powiedziałbym nawet, że jest jedną z bardzo pozytywnych odpowiedzi na kulturę śmierci domagającą się prawa do zabijania, tzn. nie podejmuje dyskusji nad sensem życia (bo to jest sprawa w istocie bezdyskusyjna), ale poprzez zaangażowanie duchowe podkreśla, że życie jest święte i tyle.
Jakie owoce daje duchowa adopcja?
Angażujące się w to dzieło osoby wierzą gorąco, że Bóg wysłuchuje próśb swoich dzieci. Ufamy, że modlitwa ta wyprasza życie dla tych bezbronnych, którym chce się je odebrać. Natomiast trudno tutaj mówić o wymiernych owocach… Nie ma „przelicznika skuteczności” dla modlitewnego zaangażowania.
Aby przystąpić do duchowej adopcji, trzeba zapewne spełnić jakieś warunki…
Warunkiem jest dobra wola i świadomość, że duchowa adopcja, będąca zobowiązaniem trwającym dziewięć miesięcy, polega na codziennym odmawianiu dziesiątki Różańca w intencji konkretnego nienarodzonego dziecka, podejmowaniu dobrowolnych wyrzeczeń w tej samej intencji.
Podejmuje się ją publicznie poprzez złożenie deklaracji i zobowiązania na ręce biskupa lub kapłana w czasie uroczystości w kościele parafialnym. Albo też, jak to jest już od wielu lat w zwyczaju, w czasie uroczystej Mszy Świętej w Dzień Świętości Życia w katedrze lub w kolegiatach w Lesznie i Szamotułach.
Rozmawiał: Szymon Puchalski