Post jako przeżytek?

Rozmawiając ze znajomymi, stwierdzam, że coraz więcej osób nie przestrzega piątkowego postu. Czy jest zatem jeszcze sens podejmowania tej praktyki?
Wiktoria

Pytając zarówno o praktykę piątkowego postu, jak i o praktykę jakiegokolwiek postu, pytamy tak naprawdę o świadomość naszej wiary. Post dla samego postu, bez głębszych motywacji, nie ma sensu. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Podobnie jak u Proroków, wezwanie Jezusa do nawrócenia i pokuty nie ma na celu najpierw czynów zewnętrznych, „wora pokutnego i popiołu”, postów i umartwień, lecz nawrócenie serca, pokutę wewnętrzną. Bez niej czyny pokutne pozostają bezowocne i kłamliwe. Przeciwnie, nawrócenie wewnętrzne skłania do uzewnętrznienia tej postawy przez znaki widzialne, gesty i czyny pokutne” (KKK 1430). Warto więc nieustannie przypominać sobie jego wartość i znaczenie. Poza tym sensowność i waga danej praktyki nie jest uzależniona od powszechności czy popularności jej stosowania.

Post jest ćwiczeniem się w wolności. Nie dlatego, aby po prostu wzmacniać swoją wolę, lecz aby czynić swoje serce jeszcze bardziej wolnym i otwartym na Boga. Inaczej mówiąc, czyny pokutne muszą być zewnętrznym wyrazem wewnętrznego nawrócenia. Kościół, zdając sobie sprawę z wagi postu, wyznacza pewne dni w roku, kiedy należy podjąć tę praktykę. Są nimi m.in. piątki całego roku, chyba że w dany dzień przypada liturgiczna uroczystość znosząca post (por. KKK 1438).

Podejmując decyzję o poście, należy mieć o nim pewne rozeznanie. Jest to przede wszystkim praktyka pokutna. W Polsce przyjmuje ona wymiar powstrzymywania się od spożywania potraw mięsnych. Jeżeli ktoś jest wegetarianinem, wtedy piątkowe wstrzymywanie się od ich spożywania nie ma dla takiej osoby większego sensu. Należy wtedy osobiście nałożyć sobie inny post, najlepiej konsultując tę sprawę ze swoim spowiednikiem. Niezwykle ważne jest też przeżywanie tego dnia. Powstrzymywanie się od hucznych zabaw oraz przeżycie go w skupieniu podkreśla naszą pamięć o wydarzeniach pasyjnych, które tego dnia wspominamy.

Poza tym warto każdemu postowi, który podejmujemy, nadać jakąś intencję dotyczącą naszego życia osobistego, naszych najbliższych czy całej wspólnoty Kościoła.