W uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny (26 marca) wspominamy poczęcie przez Nią, za sprawą Ducha Świętego, Jezusa – Syna Bożego. Również tego dnia, nieprzypadkowo wybierając datę, Jan Paweł II ogłosił w 1995 r. encyklikę „Evangelium vitae” (Ewangelia życia) o wartości i nienaruszalności ludzkiego życia. Stąd dzień ten obchodzony jest w Kościele jako Dzień Świętości Życia.
Stanowi on okazję do przypomnienia prawdy, wynikającej z prawa Bożego, że każde ludzkie życie jest święte: od poczęcia aż do naturalnej śmierci. Życie bowiem, zwłaszcza to słabe, bezbronne: dziecka poczętego czy osób starszych, jest często zagrożone. Przyczynia się do tego m.in. negowanie przez współczesnych ludzi i państwa prawdy o świętości życia ludzkiego. Jednocześnie prawo decydowania o życiu i śmierci pozostawia się niejednokrotnie samemu człowiekowi: matce, rodzinie, instytucjom demokratycznym.
Próbą przeciwstawienia się takiemu myśleniu, charakterystycznemu dla „cywilizacji śmierci”, jest idea duchowej adopcji. Podejmując ją, towarzyszymy modlitewnie poczętemu dziecku i jego matce przez dziewięć miesięcy ciąży. Prosimy w niej Boga o zachowanie nienarodzonego dziecka przy życiu oraz o potrzebne dla niego łaski po przyjściu na świat. Przyrzeczenie duchowej adopcji można składać indywidualnie lub w poszczególnych parafiach podczas specjalnych Mszy św.
Prywatne zobowiązanie duchowej adopcji:
Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci,
Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych, postanawiam i przyrzekam, że od dnia tej uroczystości biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie Bogu jest wiadome, aby przez dziewięć miesięcy, każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.