Maria Radomska
„Mazowieckie piaski”
Znak 2007
Wzruszająco niewinne zapiski nastolatki z czasów, gdy o niewinność było bardzo trudno. Maria Radomska w latach 80. była pierwszą kobietą – rektorem wyższej uczelni w Polsce (SGGW), w czasie II wojny – zwykłą nastolatką, która pragnęła brać udział w konspiracji. Niemal przez cały okres okupacji pisała dzienniki. Większość z nich musiała ukryć i potem już nigdy ich nie odnalazła. Zachowały się zeszyty opisujące lata 1943-1944 – życie zwyczajnej 19-latki, przeżywającej pierwsze miłości, afekty, rozgoryczenia, lęki, marzenia, a wszystko w małym i biednym dworku na mazowieckiej wsi. Maria Radomska opisuje swoje życie na gorąco i mimo że te czasy dawno już minęły, to każda dziewczyna odnajdzie w Isi siebie. Tylko czy mamy taką świadomość Ojczyzny, jaką miała ona? Ojczyzna i jej los są dla tej dziewczyny codziennością; patriotyzm, który wyniosła z domu, jest nie dziwactwem i obowiązkiem, ale stylem życia. Ten opis autentycznego normalnego życia jest przerażający, jeśli się wie, że upływało ono w ciągłym zagrożeniu i braku bezpieczeństwa.