Chrzest Pana Jezusa
Chrzest pozostaje wciąż chyba najmniej odkrytym przez chrześcijan sakramentem. Zostajemy ochrzczeni jako małe dzieci i rzadko wracamy do tego wydarzenia. Nie dostrzegamy jego wagi. Tymczasem – jak przekonuje ks. Tadeusz Dajczer w „Rozważaniach o wierze” – gdyby jakiś naukowiec dokonał przeszczepu życia zwierzęcego w coś, co przedtem miało tylko życie wegetatywne, np. w jakąś roślinę, świat przyjąłby to z najwyższym zdumieniem jako szczyt ludzkiego geniuszu. Tymczasem to, co dzieje się podczas chrztu, w sposób nieskończenie wielki przewyższa takie fikcyjne wszczepienie nowego rodzaju życia. Na chrzcie zostajemy oświeceni przez Chrystusa, by móc trwać w światłości, zostajemy w Niego przyobleczeni, czego symbolem jest biała szata. Nasz dobry Ojciec czyni sobie z nas świątynię Ducha Świętego. Jest to tak radosna chwila, że aż dziw, jak rzadko ją wspominamy, w przeciwieństwie do imienin czy urodzin”.
Objawienie Jezusa na weselu w Kanie
Scena z Kany Galilejskiej pokazuje nam trzy bardzo istotne sprawy. Po pierwsze, obecność Jezusa na uczcie weselnej w sposób symboliczny wskazuje na Jego obecność w naszej codzienności. Cud, którego dokonuje, jest nie tylko pierwszym spośród wielu znaków, przez które objawiał ludziom swą chwałę, ale jest przede wszystkim gestem dłoni wyciągniętych w stronę ludzi. Jezus jest gotów pomagać człowiekowi, a nawet czynić dla niego cuda. Czyni je codziennie w konfesjonale czy na ołtarzu podczas sprawowania Eucharystii, poprzez cud narodzin dziecka czy piękno przyrody.
Po drugie, zwraca uwagę postawa Maryi. Gdy gospodarzowi kończy się wino, Matka Boża interweniuje u Jezusa. Nie czeka, aż poproszą Ją o pomoc, ale sama wychodzi z inicjatywą. W Kanie Matka Boża jawi się nam jako Orędowniczka ludzkich spraw u swego Syna. Podobnie jak przy zwiastowaniu uderza Jej ufność. Słowa: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”, nie są skierowane tylko do biesiadników, ale do każdego z nas.
I po trzecie, Kana Galilejska przypomina nam o konieczności dbania o sakrament małżeństwa.
Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia
Grzeszników wzywał do nawrócenia, niewidomym przywracał wzrok, głuchym – słuch, trędowatym – zdrowe ciało, chromym - władzę w nogach. I nieustannie uczył, jak kochać Boga, jak Go uwielbiać, jak spełniać Jego wolę, jak wystrzegać się grzechu. To była czasem szokująca, nieraz bardzo trudna mowa, dlatego wielu odchodziło. Dziś też wielu uważa, że nauka Chrystusa jest zbyt wymagająca, nie przystoi do współczesności, jest zbyt radykalna. Wielu odrzuca ją całkowicie lub traktuje selektywnie. Na szczęście są też i tacy, którzy idą pod prąd, nieustannie podejmując próbę wcielania słów Chrystusa w życie.
Przemienienie na Górze Tabor
W centrum tej sceny jest Jezus. Objawia się On w chwale trzem wybranym apostołom: Piotrowi, Janowi i Jakubowi. Uczniowie słyszą ponadto głos Boga, poświadczający bóstwo Chrystusa i wzywający, by Go słuchać. Św. Piotr jest tu postacią drugoplanową, ale wypowiada bardzo istotne słowa: „Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy”. Trzeba w tym miejscu odpowiedzieć sobie na pytanie, jak często cieszymy się z obecności Boga, jak często Mu o tym mówimy?
Ustanowienie Eucharystii
To tajemnica, która powinna rodzić w naszym sercu radość i wdzięczność. Trzeba mieć świadomość, że podczas każdej Mszy św. dokonuje się cud przeistoczenia: Chrystus zstępuje z nieba, by przyjść do nas pod postacią chleba i wina. W Komunii św. Jego świętość styka się z naszą grzesznością, Jego wielkość – z naszą małością, Jego doskonałość – z naszą ułomnością. On przychodzi do nas, by napełnić nas swoją obecnością, wlać radość w serce i na wskroś przeniknąć swoją miłością. W ten sposób wyniszczając siebie, nieustannie nas ubogaca. Warto czerpać z tego zdroju miłości.
Wojciech Nowicki
Przez moc, którą Bóg Ojciec powierzył w tych ostatnich czasach Różańcowi, nie ma problemu osobistego ani rodzinnego, ani narodowego, ani międzynarodowego, którego nie można byłoby rozwiązać Różańcem.
s. Łucja z Fatimy
Pięć wydarzeń pełnych światłości
Każda z tych tajemnic jest objawieniem Królestwa, które już nadeszło w samej Osobie Jezusa. Tajemnicą światła jest przede wszystkim chrzest w Jordanie. Tutaj, gdy Jezus schodzi do wody – jako niewinny, który czyni siebie „grzechem” za nas – otwierają się niebiosa i głos Ojca ogłasza Go Synem umiłowanym, a Duch Święty zstępuje na Niego, by powołać Go do przyszłej misji. Tajemnicą światła jest początek znaków w Kanie, gdy Chrystus, przemieniając wodę w wino, dzięki interwencji Maryi, pierwszej z wierzących, otwiera serca uczniów na wiarę. Tajemnicą światła jest nauczanie Jezusa, w czasie którego głosi On nadejście Królestwa Bożego i wzywa do nawrócenia, odpuszczając grzechy tym, którzy zbliżali się do Niego z ufnością, dając początek tajemnicy miłosierdzia, którą On sam będzie realizował aż do skończenia świata, szczególnie poprzez powierzony Kościołowi Sakrament Pojednania. Tajemnicą światła w pełnym tego słowa znaczeniu jest dalej przemienienie, które według tradycji miało miejsce na górze Tabor. Chwała Bóstwa rozświetla oblicze Chrystusa, kiedy Ojciec uznaje Go wobec porwanych zachwytem Apostołów, wzywa ich, aby Go słuchali i przygotowuje do przeżycia z Nim bolesnego momentu męki, aby doszli z Nim do radości zmartwychwstania i do życia przemienionego przez Ducha Świętego. Tajemnicą światła jest wreszcie ustanowienie Eucharystii, w której Chrystus ze swym Ciałem i Krwią pod postaciami chleba i wina staje się pokarmem, dając „aż do końca” świadectwo swej miłości do ludzi, dla których zbawienia złoży siebie samego w ofierze.
(Jana Pawła II, „Rosarium Virginis Mariae”)