Dyskusja towarzysząca obradom tegorocznego zjazdu Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych w Koszalinie stała się impulsem do stworzenia nowych rozwiązań w dziedzinie muzyki sakralnej na forum ogólnopolskim. Sprawdzone propozycje cieszące się pozytywnymi rezultatami w niektórych ośrodkach, warte są popularyzacji i przeszczepienia na szerszy grunt struktur Kościoła. Dostrzegalne uchybienia muzyczne towarzyszące innym inicjatywom stają się przestrogą dla podejmujących podobne działania.
Pewną nowością dla środowiska organistowskiego diecezji włocławskiej jest, funkcjonująca od kilku lat w niektórych diecezjach, kategoryzacja grupy zawodowej organistów. Podstawowym kryterium utworzenia czterech kategorii organistów są ich kwalifikacje muzyczne. Do kategorii I zalicza się absolwentów Akademii Muzycznych (specjalność: gra na organach lub muzyka kościelna), do kategorii II – absolwentów innych wyższych uczelni (kierunek: wychowanie muzyczne), do kategorii III – absolwentów szkół muzycznych drugiego stopnia, do kategorii IV – absolwentów diecezjalnych studiów organistowskich. Organiści posiadający średnie lub wyższe wykształcenie artystyczne bez przygotowania liturgicznego zobowiązani są do odbycia kursu z zakresu teologii i liturgii. Przynależność do określonej kategorii decyduje o możliwości zatrudnienia w kościołach katedralnych, bazylikach, sanktuariach oraz w parafiach zróżnicowanych pod względem wielkości.
Podczas dyskusji uczestnicy zjazdu SPMK wyrazili poglądy na temat dostrzegalnych kontrowersji związanych z posługą organisty. Jedną z nich jest praktyka gry solowej w trakcie liturgii. Poddano krytyce, wynikające ze zmanierowanego gustu muzycznego oraz nieznajomości wartościowej literatury organowej o charakterze sakralnym, stosowanie przygrywek imitujących nielicujące z duchem liturgii kompozycje muzyki popularnej i filmowej. Podjęto także problem zakresu śpiewów mszalnych, w których dopuszcza się akompaniament organowy. Dyskusja skoncentrowała się wokół powszechnie przyjętego zwyczaju towarzyszenia organowego podczas wykonywania psalmu. Przypomniano, że przepisy kościelne dopuszczają możliwość akompaniamentu tylko wobec śpiewów opartych na tekstach liturgicznych i tzw. poezji ludowej (pieśni), wyłączając, ze względu na ich medytacyjny charakter oraz konieczność wyraźnego przekazu natchnionych treści, śpiewy zawierające teksty biblijne. Ta sama motywacja zadecydowała o konieczności jednogłosowego śpiewu psalmów i zakazie wykonywania ich w obsadzie dwu- i wielogłosowej.
Tematem żywej dyskusji stał się problem niedomagań repertuarowych i często rażąco niskiego poziomu wykonawczego śpiewów towarzyszących liturgiom transmitowanym przez niektóre stacje radiowe i telewizyjne. Zagadnienie to wydaje się niezwykle istotne, ponieważ wiąże się z odpowiedzialnością mediów katolickich i publicznych (programy religijne) za kształtowanie gustu estetycznego wiernych. Podkreślono negatywny wymiar społeczny niektórych z nich. Śpiewy wykonywane podczas transmitowanych Mszy, zamiast stanowić wzorzec muzyki liturgicznej, wypaczają niejednokrotnie gust muzyczny szerokiego grona telewidzów i słuchaczy łączących się w modlitwie. Powody tego stanu rzeczy tkwią w niskim poziomie kultury muzycznej społeczeństwa polskiego. Należy z przykrością stwierdzić, że problem ten dotyczy także znacznej części duchowieństwa. W związku z tym podjęto decyzję, iż przedmiotem obrad przyszłorocznego zjazdu SPMK będzie formacja muzyczno-liturgiczna alumnów seminariów duchownych.