Benedykt XVI uznał ją za wzór pokory i posłuszeństwa, które czyniły ją wiarygodną w sprawowaniu władzy, bo dla niej była to służba innym.
Naprawdę nazywała się Katarzyna de Vigri pochodziła z Bolonii, gdzie przyszła na świat 8 września 1413 r. jako córka Jana de Vigri, zamożnego patrycjusza z Ferrary i profesora uniwersytetu w Padwie, doradcy władcy Ferrary, markiza Mikołaja III d'Este. Starannie wykształcona w zakresie literatury i sztuk pięknych, już jako dziesięciolatka znalazła się na dworze markiza i przez cztery lata była druhną jego córki, księżniczki Małgorzaty, aż do jej zamążpójścia. Posiadała liczne uzdolnienia artystyczne, m.in. malowała miniatury – najbardziej znany jej obraz to Madonna z Dzieciątkiem, trzymającym w ręku jabłko – komponowała i grała na violi, studiowała taniec, tworzyła poezję oraz hymny w języku włoskim i po łacinie.
Głęboko uduchowiona i bardzo pobożna powzięła decyzję o wstąpieniu do klasztoru. Wspólnota mniszek, która żyła według reguły św. Augustyna, wkrótce zmieniła regułę na franciszkańską, w duchu św. Klary z Asyżu. W zakonie była furtianką, praczką, kucharką i piekarką, a potem została mistrzynią nowicjatu. Prowadziła głębokie życie mistyczne, przeżywając liczne wizje – m.in. w 1431 r. Sądu Ostatecznego – i zmagając się z demonami. Kiedy w 1456 r. w Bolonii powstał klasztor Klarysek, została jego ksienią.
W swojej autobiografii O siedmiorakiej zbroi ducha wzywała do przywdziania – przeciw zasadzkom szatana – zbroi Bożej, którą tworzą: „po pierwsze, pilność; po drugie, nieufność wobec samego siebie; po trzecie, zaufanie Bogu; po czwarte, pamięć o Męce Pańskiej; po piąte, pamięć o swojej śmierci; po szóste, pamięć o chwale Bożej; po siódme, kierowanie się powagą Pisma świętego, jak tego przykład dał Jezus Chrystus na pustyni”. Była również autorką innych dzieł ascetyczno-mistycznych: poematu Rosarium, Kazań, Hymnów, traktatów i listów, a także Korony Matki Chrystusowej.
Zmarła 9 marca 1463 r., a po jej śmierci odnotowano liczne cuda. Podjęto więc decyzję o ekshumacji ciała i umieszczono je – w pozycji siedzącej na tronie, na którym zasiadała jako przełożona klasztoru – w zakrystii kościoła Bożego Ciała w Bolonii. Kanonizowana w 1712 r. odbiera cześć jako patronka artystów, malarzy i rodzinnej Bolonii.