Poza Poznaniem nie jest szerzej znana (jeśli ktoś jest wyjątkiem od tej reguły, to z góry przepraszam), a szkoda, bo dla każdej i każdego z nas może być dobrym przykładem. Serafitka siostra Sancja Szymkowiak, której 20. rocznica beatyfikacji i 80. rocznica śmierci przypadają w sierpniu, nie robiła w swojej codzienności niczego nadzwyczajnego, a jednak jej życie jest przykładem świętości. – Zastanawiałyśmy się wraz z siostrami, co tak naprawdę wyniosło jej zwyczajność ku świętości. I może to zabrzmi górnolotnie, ale tym czymś była miłość wkładana w najmniejszą czynność. Tak naprawdę wszyscy podejmujemy codziennie tysiące szarych i zwyczajnych aktywności, niezależnie od tego, czy jesteśmy w zakonie, czy w stanie świeckim. Tylko miłość może podnieść ich rangę i nadać im sens – mówi serafitka s. Agnes Matyasik. W tym numerze „Przewodnika” przy okazji podwójnej okrągłej rocznicy związanej z s. Sancją próbujemy przyjrzeć się bliżej tej niezwyczajnie zwyczajnej codzienności, a robi to w swoim artykule Weronika Frąckiewicz (s. 14).
W tym numerze polecam też artykuł Moniki Białkowskiej (s.18), która przygląda się… intencjom Mszy. Punktem wyjścia jest historia z początku sierpnia, kiedy to w Gdańsku odprawiono Mszę w intencji, jak to donosiły media, „fuzji Orlenu i Lotosu”, ale to tylko pretekst do poruszenia tego ważnego przecież tematu. Tajemnica Eucharystii nie jest łatwa do zrozumienia, bo wykracza poza nasze ludzkie doświadczenie i poza prawa fizyki. Dlatego warto bliżej przyjrzeć się, komu i jakie owoce przynosi. Chrześcijanie mogą się modlić w każdej intencji, byle była ona godziwa i nie deprecjonowała wagi Eucharystii. Co to znaczy „godziwa intencja” i kiedy możemy zdeprecjonować wagę Eucharystii? Odsyłam do tekstu Moniki.
Podobny charakter ma też artykuł Michała Jóźwiaka o tym, jak czytać Pismo Święte (s. 32). Istnieją różne drogi wzrostu wiary. Jedną z nich może być konfrontowanie zapisów Pisma Świętego z odkryciami archeologicznymi. Każdy, kto się tego podejmie, odkryje, że w Biblii jest sporo faktów historycznych. Choć to nie one są najważniejsze – pisze Michał. Ważniejsze bowiem od faktów historycznych są prawdy dotyczące duchowości. I chociaż trwają badania archeologiczne, szukające potwierdzeń niektórych wydarzeń biblijnych, to ich nawet najbardziej spektakularny rezultat nie może przysłaniać tego, co niesie treść teologiczna.
A skoro o historii mowa, to w bieżącym numerze znajdą też Państwo kolejny artykuł z polsko-ukraińskiego cyklu historycznego. Tym razem Paweł Stachowiak pisze o czasie dwudziestolecia międzywojennego i próbach ułożenia sobie wzajemnych stosunków między polską większością i ukraińską mniejszością (s. 38). Federacyjne plany Józefa Piłsudskiego nie mogły się spełnić, bo po I wojnie światowej Europa pogrążyła się w odmętach etnicznego nacjonalizmu, wykluczającego jakąkolwiek wspólnotę narodów w ramach federacji czy konfederacji. Ideałem zdawała się Polska dla Polaków oraz Ukraina dla Ukraińców. W takiej właśnie epoce budowały się polsko-ukraińskie relacje w odrodzonej Rzeczpospolitej, której ok. 15 proc. obywateli deklarowało narodowość ukraińską – pisze Paweł. Nie brakowało w tym czasie dramatycznych wydarzeń, ale – jak to zwykle bywa – „nie jest rzeczą łatwą ani prostą ocenić wszystko, co wydarzyło się między państwem polskim a jego ukraińskimi obywatelami”, a „nadużyciem jest operowanie czarno-białą retoryką prawdy i kłamstwa”.
Komentujemy także aktualne, choć trudne tematy – sprawę oskarżeń pod adresem bp. Marka Mendyka (na str. 37 Piotr Zaremba pyta, czy każdy biskup powinien zawiesić wykonywanie przez siebie funkcji, kiedy ktoś go wskaże jako winnego?) oraz wątpliwości wokół organizacji tragicznej pielgrzymki do Medjugoria (Tomasz Królak na str. 21).
Zachęcam do lektury.