Łk 16, 1–13
Jezus powiedział do uczniów: «Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. Przywołał więc go do siebie i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządzania, bo już nie będziesz mógł zarządzać”. Na to rządca rzekł sam do siebie: „Co ja pocznę, skoro mój pan odbiera mi zarządzanie? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem już, co uczynię, żeby mnie ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę odsunięty od zarządzania”. Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: „Ile jesteś winien mojemu panu?”. Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: „A ty ile jesteś winien?”. Ten odrzekł: „Sto korców pszenicy”. Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”. Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi niż synowie światłości. Ja też wam powiadam: Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.
Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w bardzo małej sprawie jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. Jeśli więc w zarządzaniu niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, to kto wam prawdziwe dobro powierzy? Jeśli w zarządzaniu cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, to któż wam da wasze?
Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!».
Jezus powraca do kwestii dóbr materialnych (Łk 12, 13–34). Postać zarządcy majątku (gr. oikonomos, ekonom) pojawiła się już w Łk 12, 42. W dzisiejszej perykopie pojawia się jednak inny kontekst. Zarządca zostaje oskarżony o działanie na szkodę swego pana. Musi więc przygotować sprawozdanie. Tematem tej opowieści jest umiejętność wykorzystania bogactw materialnych dla dobra innych, a zwłaszcza potrzebujących. Bibliści uważają, że sytuacja przedstawiona w tej perykopie odnosi się do lichwy, czyli pożyczania na procent (często bardzo wysoki), co było kategorycznie zakazane w Starym Testamencie (Wj 22, 24; Kpł 25, 36n; 2 Krl 4, 1n; Ez 18, 8.13.17). Zarządca anuluje lichwiarskie odsetki, jakich żądał jego pan od dłużników (w przypadku oliwy odsetki sięgnęły 100 procent). Nie działa więc wprost na szkodę swego pana, który przecież otrzyma zwrot tego, co pożyczył. Na dodatek uchroni go od przekroczenia ważnego zakazu Prawa. Anulując lichwiarskie odsetki, zarządca liczy na to, że dłużnicy okażą mu życzliwość, gdy już zostanie usunięty ze swego urzędu.
Przysłówek „roztropnie” nie odnosi się tu do cnoty roztropności. W ustach bogacza wyraża uznanie dla zarządcy, który skutecznie podjął działania zmierzające do określonego celu. Postawa taka może być pożyteczna także dla uczniów Jezusa. Zarządca w momencie próby podjął przemyślane i zdecydowane działania, a nie użalał się nad swoim losem, stratą czy niepewną przyszłością. Taką umiejętność powinni posiąść również uczniowie Jezusa. Winni odważnie i konsekwentnie podjąć działania, które będą konsekwencją decyzji o przyjęciu zaproszenia do współudziału w misji głoszenia królestwa Bożego.
Mamona to bogactwa, dobra materialne, pieniądze, w których człowiek pokłada zaufanie. Choć Jezus wcześniej wielokrotnie zachęcał uczniów do ubóstwa i niepolegania na dobrach materialnych, tu zachęca do umiejętnego korzystania z nich. Bogactwa mają być przez uczniów „zamieniane” na dobra prawdziwe, wieczne – dzieje się tak, gdy uczniowie dzielą się z innymi, udzielają jałmużny (Łk 12, 33–34).