Był nie tylko malarzem, ale również rzeźbiarzem i architektem. Żył na początku XVI w., a tworzył głównie w Sienie, tam też znajduje się większość jego dzieł. Jednym z nich są powstałe w 1540 r. freski w benedyktyńskim opactwie Monte Olivieto Maggiore. W 35 scenach przedstawiają one całe życie św. Benedykta według Dialogów św. Grzegorza Wielkiego. A na jednym z tych właśnie fresków zobaczyć możemy interesujących nas świętych: Maura i Placyda.
Maur
Św. Maur był pierwszym uczniem św. Benedykta z Nursji. Urodził się w 512 r. jako syn senatora Ekwicjusza – ojciec już we wczesnej młodości oddał go do klasztoru w Subiaco, żeby dojrzewał w atmosferze zakonnego życia. Benedykt przyjął chłopca i otoczył go opieką, zyskując w zamian zaufanie młodego Maura. To właśnie Maur pomagał św. Benedyktowi zakładać klasztor na Monte Cassino, a kiedy pojawiła się potrzeba założenia nowego klasztoru w Galii, również i tam w 543 r. wyruszył Maur. Poszło ich pięcioro, pieszo pokonując daleką drogę. Podczas postoju w Vercelli Maur miał mocą swojej modlitwy uzdrowić człowieka, któremu po upadku z wieży groziła amputacja ręki.
W dalszej drodze św. Maur miał wizję: ujrzał śmierć św. Benedykta i świetlistą drogę, która prowadziła z Monte Cassino do nieba. Dotarli wreszcie do Galii – już osiem lat później rozkwitało tam życie klasztorne, a benedyktyni wybudowali cztery nowe kościoły. Dopiero po 38 latach zarządzania owym klasztorem w Glanfeuil (Saint-Maur-sur-Loire), Maur oddał władzę i przeniósł się do osobnej celi. Zmarł 15 stycznia 583 r., leżąc krzyżem w pokutnej szacie.
Placyd
O Placydzie wiadomo nieco mniej niż o Maurze. Św. Grzegorz twierdzi, że jego również ojciec, senator Tertuliusz, oddał pod opiekę św. Benedykta, gdzie spotkali się ze św. Maurem. Ich losy splotły się jeszcze wyraźniej, gdy pewnego dnia św. Placyd, posłany po wodę, zsunął się ze zbocza i zaczął tonąć. Choć nie było bezpośrednich świadków tego wydarzenia, św. Benedykt zobaczył w wizji nieszczęście swojego podopiecznego i posłał Maura na ratunek. Ten usłuchał natychmiast i nawet nie zwrócił uwagi, że kierując się z pośpiechem, posłuszny słowom swojego mistrza, suchą nogą dotarł po wodzie do tonącego Placyda i uratował mu życie, ciągnąc za włosy do brzegu.
W XI w. błędnie utożsamiano Placyda z sycylijskim męczennikiem. Tezę taką głosił benedyktyn Piotr Diakon, który chcąc wzmocnić prestiż opactwa utrzymywał, że sam św. Benedykt posłał Placyda z misją na Sycylię, gdzie poniósł śmierć męczeńską.
Relikwie
Ciekawe są również losy relikwii św. Maura. Po odnalezieniu ich w 845 r. (w trumnie znajdował się pergamin z podanym imieniem, stanem i datą przybycia do Galii) przewiezione zostały do Burgundii, a następnie w 868 r. do klasztoru pod Paryżem, gdzie stały się celem licznych pielgrzymek. Latem 996 r. do grobu św. Maura pielgrzymowali również św. Wojciech i bł. Radzym Gaudenty.
Później część relikwii została zniszczona w czasie rewolucji francuskiej, część czaszki trafiła do Kolonii, ramię na Monte Cassino i na Sycylię, żebro do Pragi… Przez pewien czas sądzono również, że relikwie św. Maura znajdują się w pobenedyktyńskim klasztorze w Mogilnie – okazało się jednak, że w drewnianej trumience znajdują się nie szczątki ucznia św. Benedykta, ale noszącego jego imię miejscowego proboszcza, również zresztą zmarłego w opinii świętości.