J 10, 27-30
Jezus powiedział: «Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».
Motyw pasterza i owiec wielokrotnie się pojawia w Ewangeliach synoptycznych. Jezus litował się nad tłumami, które były jak owce niemające pasterza (Mk 6, 34). Przypowieść o zagubionej owcy (Łk 15 3–7) jest odpowiedzią na zarzuty faryzeuszów co do postępowania Jezusa względem grzeszników. W Ewangelii Mateuszowej Jezus posyła uczniów jak owce między wilki (10, 16).
W wizji Sądu w Mt 25 owcami są sprawiedliwi, którzy czynili dzieła miłosierdzia.
Stary Testament daje jeszcze bogatsze odniesienia teologiczne do tematu owiec i pasterza. Najpierw to sam Bóg jest pasterzem ludu wybranego i poszczególnych jego członków (Rdz 49, 24; Ps 23, 1–2; 80, 2). Księga Ezechiela zawiera proroctwa dotyczące przyszłości Izraela. Ponieważ źli pasterze pasą samych siebie i pozwalają na rozproszenie się stada, sam Bóg zainterweniuje i stanie się pasterzem, który na nowo zgromadzi owce i poprowadzi je na dobre pastwisko, zadba o ich zdrowie i paszę. Lud zaś rozpozna w Nim i uzna Pana, ich Boga (Ez 34).
W wypowiedziach Jezusa o owcach i Dobrym Pasterzu należy zwrócić uwagę, że to sam Jezus przedstawia się jako Pasterz. To On wypełni proroctwo Ezechiela i w Nim owce mają rozpoznać Pana i Boga swojego. Jest jedynym źródłem życia, jedyną bramą owiec (J 10, 7).
Wiersze 22–23 („Obchodzono wtedy w Jerozolimie uroczystość Poświęcenia Świątyni. Było to w zimie. Jezus przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona”) lokalizują miejsce akcji dzisiejszej Ewangelii w świątyni jerozolimskiej. Portyk Salomona wznosił się wzdłuż wschodniego muru terenu świątynnego, wzdłuż doliny Cedronu. Jezus przemawia podczas święta Poświęcenia Świątyni (hebr. Chanuka). Święto to obchodzono na przełomie listopada i grudnia. Upamiętniało oczyszczenie świątyni przez Judę Machabeusza podczas powstania w połowie II w. przed Chr. (1 Mch 4, 36–59; 2 Mch 10, 1–8). Było to więc najmłodsze z ważnych świąt żydowskich. Św. Jan Ewangelista przedstawia działalność publiczną Jezusa w kontekście żydowskich świąt. Każde z nich – szabat (rozdział. 5), Święto Namiotów – Sukkot (r. 7), Pascha (r. 2, 6 i 13–20), Chanuka (r. 10) – jest okazją do przedstawienia ważnego objawienia przyniesionego przez Wcielone Słowo w kontekście wypełnienia obietnic i proroctw zawartych w Starym Testamencie. Jezusowe stwierdzenie o jedności z Ojcem wypowiedziane w świątyni nabiera szczególnej wyrazistości.
Czytając Ewangelię Janową, widzimy, że od samego początku Jezus konsekwentnie objawiał swoją tożsamość i relację z Ojcem. Jezus w rozmowie z Samarytanką przyznał, że jest Mesjaszem (J 4, 26), a uzdrowionemu niewidomemu przedstawił się jako Syn Człowieczy (J 9, 37). O mesjańskiej godności Jezusa i Jego pochodzeniu od Boga świadczą też sam Ojciec, Jan Chrzciciel, Mojżesz, Abraham, Pisma, wreszcie czyny dokonywane przez Jezusa (J 5, 19–47). Jezus podejmuje obraz stada owiec i stwierdza, że Jego słuchacze nie należą do Jego owiec, gdyż nie słuchają Jego głosu. Kończy swoją wypowiedź jasnym stwierdzeniem o swojej jedności z Ojcem („Ja i Ojciec jedno jesteśmy”, J 10, 30). Temat jedności Jezusa z Ojcem pojawi się również w mowach pożegnalnych (J 13–17). Późniejsza reakcja słuchaczy („porwali kamienie, aby Go ukamienować”, J 10, 31) wskazuje, że dokładnie zrozumieli to, co Jezus im mówił o swej jedności z Ojcem, ale nie byli w stanie przyjąć tej prawdy. Stąd błyskawiczne oskarżenie i próba wymierzenia kary (J 10, 33: „nie kamienujemy cię za dobry czyn, ale za bluźnierstwo, za to, że ty, będąc człowiekiem, uważasz siebie za Boga”).