Godne życie każdego z nas powinno wypływać z pragnienia poznania i naśladowania świętości Jana Pawła II, który stał się wzorem umiłowania Boga, przy jednoczesnym zrozumieniu doczesnych pragnień człowieka – z tej myśli powstało najnowsze muzyczno-literackie dzieło Piotra Rubika.
Twórczy akt jest pragnieniem Dobra
„Santo Subito – Cantobiografia Jana Pawła II” jest piątym w artystycznym dorobku Piotra Rubika albumem, mającym formę oratoryjną. Znając wcześniejsze nagrania: „Tryptyk Świętokrzyski” i „Habitat – Oratorium dla Świata”, odnosimy wrażenie, że „Cantobiografia” nie mogłaby powstać bez ich muzycznego doświadczenia. Zyskuje to szczególny wymiar w odniesieniu do twórczej postawy Rubika, która pokazuje, że komponując „śpiewaną biografię” Jana Pawła II, przez wiele lat, własny
m życiem, przygotowywał się do jej stworzenia. Muzyka na tej płycie jest wyjątkowo pogodna, jakby była pisana w poczuciu wewnętrznej harmonii zrodzonej z ufności w każdy dzień darowany od Boga. Podobnie jest z librettem „Cantobiografii” autorstwa Jacka Cygana. Jego poetyckie słowa rodzą w nas pragnienie dobra, którym chcemy się dzielić jak powszednim chlebem. Cudu ich „rozmnożenia” doświadczamy, słuchając Wrocławskiego Chóru Akademickiego pod batutą Alana Urbanka oraz Polskiej Orkiestry Radiowej pod dyrekcją kompozytora. Nie można pominąć też solistów: Zofii Nowakowskiej, Marty Moszczyńskiej, Anny Józefiny Lubienieckiej, Michała Gasza, Grzegorza Wilka i Michała Bogdanowicza. Narratorem muzycznej wędrówki jest Jakub Wieczorek.
Wyśpiewać życie
Do wysłuchania „Cantobiografii” zaprasza „Modlitwa – przygotowanie”, w której, aby unieść się ponad ludzkie słabości, „składamy dłonie jak skrzydła rybitwy”. Rozkołysane dźwięki orkiestrowych smyczków korespondują ze śpiewem wadowickich krajobrazów, których horyzont sięga tam, gdzie otwierają się bramy Rzymu. „Cantobiografia” opowiada o Papieżu „naszym”, bo tak bardzo ludzkim. „Chcesz, opowiem Ci o Wadowicach, Ja chodziłem po tym samym bruku” – to jedne z pierwszych słów libretta. Jana Pawła II poznajemy jako „Lolka”, który „urodził się na Kościelnej”, aktora, dla którego „teatr, teatr się otwierał, a słowo wierzyło w bohatera”, „księdza, który był przyjacielem, choć był biskupem”, i wreszcie jako Papieża. Zawsze jednak jest to ten sam „wędrowiec”, który udaje się tam, gdzie potrzebuje spełnienia słowo „człowiek”. I może właśnie dlatego wierzymy słowom intonowanym przez chór – są one bowiem proste, a przez to tak bardzo autentyczne i pozbawione dwuznaczności. Dzięki temu wsłuchanie się w „Cantobiografię” skłania do refleksji, czy my również potrafimy być dla siebie jak „proste słowa”, to znaczy, czy umiemy stanąć przed sobą i bliźnim w prawdzie. „Cantobiografia” przekonuje, że charyzma Jana Pawła II wynikała przede wszystkim z prawdy, która była drogowskazem na życiowych ścieżkach „stromych jak krzyż”. Wyruszamy w tę muzyczną wędrówkę, by zrozumieć, że „miłość cierpliwa jest, lecz i niecierpliwa”, aby przekonać się, że „miłość jest wszystkim tym, co tracimy bez miłości”. Nią zaś jest Bóg, do którego trzeba zwracać się jak do „Pana całej prawdy”.
Dochować wierności Papieżowi
Emocje, które rozbudza słuchanie płyty „Santo Subito – Cantobiografia Jana Pawła II”, są dowodem niezwykłej realizacji papieskiej myśli, którą skierował w liście do artystów. Pisząc o twórczej pasji, zwrócił uwagę na szczególny rodzaj relacji, jaka powinna zachodzić między Bogiem i artystą. Dzieło może być „wielkie” tylko wtedy, gdy wynika z pokory i zaakceptowania hierarchii: „Stwórca, twórca i odtwórca”. Stwórca podarował Rubikowi talent, który jako twórca skomponował dzieło, powierzając jego wykonanie odtwórcom – chórowi i solistom. Co ważne, „Cantobiografia” ma formę oratorium, które już ze względu na swój wielogłosowy charakter zachęca jego wykonawców do scenicznego pojednania. To bardzo istotne, bo przecież poczucie wewnętrznego pokoju było dla Jana Pawła II najważniejsze w osiąganiu pełnego dialogu z Bogiem. O ile więc stawiamy w nim zazwyczaj pytania, o tyle „Cantobiografia” daje odpowiedź na słuszność zawołania „Santo Subito”.