Woktawę Bożego Narodzenia – święto Bożej Rodzicielki – i u progu kolejnego roku kalendarzowego teksty liturgiczne podsuwają trzy refleksje.
Po pierwsze, jesteśmy wezwani do przyjęcia Bożego błogosławieństwa, które zostało przypomniane nam w pierwszym czytaniu. Tekst jest misternie skomponowany w języku hebrajskim, dzieli się na trzy frazy, z których pierwsza ma trzy słowa, druga pięć, a trzecia siedem. Błogosławieństwo zamykało ryt codziennej ofiary w świątyni jerozolimskiej, a później – po zburzeniu świątyni – kończyło liturgię synagogalną. Ostatnim słowem jest słowo szalom – pokój – które dla Izraelitów oznaczało przede wszystkim właściwe, „wyprostowane” relacje z Bogiem. Tylko przecież właściwe miejsca przyznane Bogu może być gwarantem trwałego pokoju między nami.
Po drugie, jesteśmy zaproszeni do przypomnienia sobie naszej godności synowskiej. Święty Paweł w przypomnianym w drugim czytaniu fragmencie Listu do Galatów każe uświadomić sobie, do jak intymnej bliskości w relacji do Boga zostaliśmy uzdolnieni za sprawą posłanego do nas Syna Bożego. Słowo Abba, jedno z nielicznych aramejskich słów zapisanych w Nowym Testamencie, było z pewnością użyte najpierw przez samego Jezusa (zob. Mk 14, 36). Nikt przed nim nie śmiał zwracać się do Boga za pomocą określenia, które zawiera w sobie odcień znaczenia naszego „tato”. Teraz zaś i my – dzięki posłanemu do nas Duchowi Syna – mamy do takiego określenia prawo.
Po trzecie, jesteśmy wezwani do naśladowania Maryi, Bożej Rodzicielki, która jako patronka zarówno początku (Niepokalane Poczęcie), jak i końca (Wniebowzięcie), świetnie nadaje się na patronkę ostatniego dnia oktawy Bożego Narodzenia i pierwszego dnia kolejnego roku kalendarzowego. Jej wzór reakcji na to, w czym uczestniczy, jest nam dobrze znany, próbuje poddać go nam każda Eucharystia: mamy zachowywać w naszych sercach i rozważać wszystko, co dotyczy Jej Syna.
Przyjąć Boże błogosławieństwo i nauczyć się je nieść innym, żyć z głębi synowskiej godności i intymnej więzi z Bogiem, eucharystycznie nosić w sercu i rozważać wszystko, co dokonało się w Chrystusie – oto refleksje i program, które zawierają w sobie liturgiczne czytania otwierające kolejny rok kalendarzowy. Z pewnością to program więcej niż na kolejny rok – program na życie.