Sądzę, że jednym z kluczowych wewnątrzkościelnych źródeł kryzysu sakramentu spowiedzi jest dramatyczne spłaszczenie w katechezie i duszpasterstwie tajemnicy miłosierdzia i grzechu. Przez wieki za bardzo skupiliśmy się na prawnej definicji grzechu, jakby chodziło tylko o przekroczenie jakiegoś przykazania. Co więcej, grzech nierzadko utożsamiamy z rażącym uczynkiem lub słowem, które można zmierzyć, doświadczyć zmysłowo. A wiele osób zrównuje grzech z intensywnym, nieprzyjemnym uczuciem, np. gniewem lub pożądaniem seksualnym. Nadto, na pewnym etapie życia wiary dzięki łasce Bożej nie popełniamy już śmiertelnych grzechów. Jeśli zatem grzech sprowadzimy wyłącznie do pogwałcenia zewnętrznych norm lub do strasznych wykroczeń, możemy poczuć się niemal doskonali, bo wydaje się, że osiągnęliśmy cel. Po co wtedy spowiedź? Nie wiadomo.
Dlatego musimy wyjść od tego, co o grzechu mówi sam Jezus. Wyraźnie stwierdza, że „z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa itd.” (por. Mk 7, 21). Serce to nie mięsień, lecz niewidzialne centrum człowieka. A to oznacza, że grzech wyrasta z naszego ducha, z tego, co niewidzialne, lecz jego działanie uwidacznia się na zewnątrz. To nie materia jest zarzewiem grzechu, jak nieraz mylnie sądzimy. Złe duchy nie są cielesne, a grzeszą bardziej niż my.
Pełna treść artykułu w Przewodniku Katolickim 48/2021, na stronie dostępna od 05.01.2022