Wysławia ją 26. rozdział obszernej księgi autora, którego łączymy z literaturą zwaną mądrościową, czyli skupioną na zapewnieniu mądrego i moralnego przewodnictwa w interpretowaniu w świetle wiary ludzkiego życia społecznego i osobistego oraz świata, w którym żyjemy.
Ten autor, Jezus, syn Syracha, znany jako Syrach albo Eklezjasta, to żydowski mędrzec, który ok. 190/180 r. przed Chr. skomponował summę idei, moralności i duchowości judaizmu tego okresu. Jego dzieło dotrwało do naszych czasów w całości w tłumaczeniu greckim, dokonanym przez jego wnuka w 132 r. przed Chr., i w obszernych fragmentach oryginału hebrajskiego. W bardzo szerokim wachlarzu tematów tego biblijnego tekstu jest miejsce również dla życia rodzinnego, którego ośrodek stanowi kobieta ukazana według kanonów obowiązujących w społeczeństwie i kulturze tamtej epoki mocno naznaczonej męską dominacją. To też jest znakiem wcielenia Słowa Bożego.
Jednak ponad tą dość przestarzałą i łatwo dającą się skruszyć skorupą jawi się oblicze światłe, inteligentne, szlachetne, wyraz prawdziwej i doskonałej kobiecości, mającej decydujące znaczenie dla mężczyzny. Syrach kumuluje wielką liczbę epitetów i rysów kobiety, które przemieniają życie mężczyzny, rodziny i społeczeństwa: odważna, dzielna, pełna wdzięku, cicha, dobrze wychowana, skromna, piękna. Akcent kładzie przede wszystkim na to, co daje ona mężczyźnie i światu. Pełnia kobiecości jest niezbędna ludzkości, ponieważ ofiaruje jej niezastępowalne wartości, rodzi cenne uczucia, wzbogaca życie w smak i sens.
Syrach zaczyna od ogłoszenia, że błogosławieństwem dla mężczyzny jest spotkanie wartościowej kobiety: jego życie się wówczas wydłuża, tak jak życie tego, kto jest wierny Bogu i prawu („Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie pełnić (…) byś przedłużył swe dni na ziemi”, jak wielokrotnie napomina Księga Powtórzonego Prawa, biblijna księga Bożego prawa). Co więcej, dobra kobieta wnosi radość i pokój do swojej rodziny, a jak wiadomo pokój jest wielkim darem mesjańskim. Dalej Syrach mówi, że dobra żona jest częścią dziedzictwa i nagrodą zastrzeżoną dla tych, „którzy się boją Pana”. Widać tu wyraźną w nauczaniu proroków paralelę między przymierzem z Bogiem a przymierzem małżeńskim. Z drugiej strony ludzka miłość jest także odbiciem nieskończonej Bożej miłości.
Ponadto mędrzec podkreśla, że status społeczny i warunki bytowe nie liczą się, bo prawdziwe szczęście w rodzinie związane jest z autentyczną i inteligentną obecnością kobiety. Syrach kładzie nacisk właśnie na „mądrość”, a nie tylko na wdzięk czy urodę, oświadczając, że kobieta, która ma „mądrość”, „orzeźwia jego [męża] kości”. To zdanie w malowniczy sposób opisuje dobrobyt, trwałość i stabilność. W języku Biblii „mądrość” oznacza także ostrożność i dyskrecję, dobre wychowanie i umiejętność milczenia. Te cnoty rodzą kolejne, takie jak ogólny sposób zachowania (obyczajność i skromność) i piękno, które łączy się z przymiotami wewnętrznymi.
Passus o dobrej żonie kończy się obrazem świtu pełnego światła; w naturze i w kulcie światło jest symbolem Boga Stwórcy i Zbawiciela, w domu kobieta promienieje Bożym światłem. Kiedy rano otwiera okna na nowy dzień, to tak jakby sama była słońcem domu, wnosząc do niego życie i ciepło, słodycz i spokój. „Ona jest odziana w miłość – głosi babiloński hymn miłosny – przepełniona wigorem i pociągająca. Gdy się pojawia, radość jest wielka. Jest godna pochwał, jej twarz jest piękna, oczy błyszczą, a na jej ustach jest życie”.
Tłumaczenie: Dorota Stanicka-Apostoł