Ks. Czesław Piotrowski urodził się w 1891 r. w Kurcewie (powiat pleszewski). Po maturze zdanej w 1914 r. w Gimnazjum Klasycznym w Śremie podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Wrocławskim. Kiedy ukończył pierwszy semestr, złożył jednak wniosek o przyjęcie do seminarium duchownego w Poznaniu. Wówczas władze kościelne wysłały go na studia do Münster w Niemczech. Gmach seminaryjny był bowiem wykorzystywany przez okupanta jako szpital wojskowy (trwała I wojna światowa).
Twórca szkół
W kwietniu 1919 r. ks. Piotrowski przyjął święcenia kapłańskie, po których przez pierwsze trzy miesiące pomagał w kościołach gnieźnieńskich, po czym wysłano go, w charakterze wikariusza, do poznańskiej parafii pw. Matki Boskiej Bolesnej. Tam, obok pracy duszpasterskiej, zajął się również organizowaniem szkolnictwa, zniemczonego w czasach zaborów. W 1920 r. założył prywatną trzyklasową szkołę przygotowawczą dla młodzieży przedgimnazjalnej. Dodając do niej klasę czwartą z programem gimnazjum humanistycznego, uruchomił z dniem 1 września 1923 r. Prywatne Gimnazjum Męskie im. Adama Mickiewicza, uzyskując na to zgodę władz szkolnych. W związku z szybkim wzrostem liczby uczniów, gdy wynajmowane lokale szkolne przestały ich mieścić, przy poparciu społeczeństwa oraz Rady Miejskiej Poznania i po uzyskaniu odpowiednich środków, ks. Piotrowski doprowadził do zbudowania własnego, nowoczesnego gmachu gimnazjum. Stojący przy ul. Głogowskiej 92, naprzeciw kościoła łazarskiego budynek, mógł pomieścić przeszło tysiąc uczniów. Jego uroczystego poświęcenia dokonał w październiku 1927 r. kard. August Hlond. Wcześniej, w 1924 r., ks. Piotrowski zorganizował drugą szkołę kształcącą młodzież żeńską. Położona była obok gimnazjum męskiego i początkowo funkcjonowała jako Prywatne Żeńskie Seminarium Nauczycielskie im. Juliusza Słowackiego. W 1934 r. przekształcono ją w Gimnazjum Żeńskie tegoż imienia, z koedukacyjną szkołą powszechną, które działało w nowym budynku.
Dyrektor wydawnictwa
Poza pracą pedagogiczną ks. Piotrowski udzielał się również w innych instytucjach. Był członkiem Kuratorium Katolickiego Instytutu Wychowawczego w Poznaniu, a od 1936 r. jego wiceprezesem. Uczestniczył też w pracach Wydawnictwa Drukarnia i Księgarnia św. Wojciecha, od 1935 r. jako zastępca udziałowca, a od 1938 udziałowiec i członek rady nadzorczej. W czasie II wojny światowej potajemnie wyjechał do Warszawy, gdzie brał udział w działalności konspiracyjnej oraz księgarsko-wydawniczej podejmowanej przez warszawski oddział Księgarni św. Wojciecha. Po powrocie do Poznania w marcu 1945 r. nie podjął pracy w swoich szkołach, zostały one bowiem zajęte przez władze państwowe. Jego doświadczenie sprawiło natomiast, że otrzymał od abp. Walentego Dymka zadanie odbudowy i wznowienia działalności całkowicie zniszczonej podczas wojny Drukarni i Księgarni św. Wojciecha. Będąc dyrektorem i członkiem zarządu tej instytucji, urządził jej tymczasowe biuro na poddaszu domu parafialnego przy ul. Głogowskiej 87, po czym doprowadził do odbudowania głównego gmachu wydawnictwa mieszczącego się przy zbiegu al. Marcinkowskiego i pl. Wolności. Dzięki jego wysiłkom firma w 1947 r. wznowiła działalność wydawniczą.
Przy odbudowie katedry
Kolejnym ważnym zadaniem, jakie stanęło przed ks. Piotrowskim, była odbudowa zniszczonej w czasie wojny katedry poznańskiej. W czerwcu 1946 r. wszedł do Rady Odbudowy Katedry, a w grudniu 1947 r. powierzono mu kierowanie Dyrekcją Odbudowy Katedry, co łączyło się z gromadzeniem niezbędnych funduszy. Część z nich przekazała w latach 1953–1957 kierowana przez niego Drukarnia i Księgarnia św. Wojciecha. Była to niebagatelna suma 900 tys. zł pozyskana z dopłaty do cen niektórych pozycji wydawniczych. Za zasługi w odbudowie katedry, która została otwarta dla wiernych w 1956 r., ks. Piotrowski otrzymał godność papieskiego prałata domowego. W 1957 r. został natomiast powołany do Komisji Wydawnictw Katolickich przy Konferencji Episkopatu Polski. Zajmował się także publicystyką oraz pisaniem podręczników religijnych. W czasie wojny opracował i wydał Katechizm dla dzieci przystępujących do pierwszej Spowiedzi i Komunii św. (do 1963 r. ukazało się jego 17 wydań). Był też autorem Modlitewnika dla młodzieży, który do 1971 r. wydano 22 razy. Zmarł 16 października 1963 r. po ciężkiej chorobie.