“Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona” (Łk 1, 42)
Trudno nakreślić biblijny profil Maryi w kilku liniach, zwłaszcza jeśli poświęciło się jej całą 300-stronicową książkę zatytułowaną "Drzewo Maryi. Trzydzieści jeden biblijnych "ikon" maryjnych" (Wyd. San Paolo) i jeśli weźmie się pod uwagę przebogatą tradycję maryjną. A przecież na pierwszy rzut oka obecność Matki Chrystusa w Ewangeliach jest bardzo skromna: jest to tylko sześć jej wypowiedzi, i wyjąwszy hymn Magnificat, są one krótkimi, treściwymi zdaniami. "Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?" – mówi do anioła Zwiastowania (Łk 1, 34), by zakończyć spotkanie z nim słowami: "Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego" (1, 38). Trzeci raz słyszymy Ją właśnie w owym uroczystym Magnificat (1, 46-55), pieśni osnutej na biblijnych reminiscencjach (zwłaszcza na kantyku Anny, matki Samuela z 1 Sm 2).
Magnificat to niemal kantyk na solistę w pierwszej osobie ("dusza moja", "duch mój", "mój Zbawca", "błogosławić mnie będą", "uczynił mi") i chór. Ten ostatni to "ubodzy w Panu", którzy łączą się z Maryją w wysławianiu zbawczego działania Boga w obronie ubogich i słabych przed bogatymi i możnymi za pomocą siedmiu czasowników: "przejawia moc", "rozprasza pyszniących się", "strąca władców", "wywyższa pokornych", "głodnych syci", "bogaczy odprawia", "ujął się za [..] Izraelem". W Maryi, "pokornej służebnicy Pańskiej", Bóg objawia swoje dziwne i niezrozumiałe w oczach ludzi wybory, czyniąc Ją Matką Syna przepełnioną Duchem Świętym, który zstępuje na Nią z mocą Najwyższego (Łk 1, 35).
Czwarte zdanie Maryi pada w kontekście pierwszego pojawienia się dwunastoletniego Jezusa w świątyni: "Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie" (Łk 2, 48). Dwa ostatnie słyszymy podczas pierwszego publicznego objawienia się Chrystusa w Jego pierwszym "znaku" na weselu w Kanie: "Nie mają wina" i "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie" (J 2, 3. 5). Niemniej cicha obecność Maryi zarysowuje się w innych scenach ewangelicznych, począwszy od Jej związania się z Józefem i dramatu małżonka, który znalazł Ją "brzemienną za sprawą Ducha Świętego" (Mt 1, 18).
Widzimy Ją zatem podczas narodzin Syna w Betlejem oraz w Świątyni Jerozolimskiej czterdzieści dni później, gdzie usłyszy tajemniczą przepowiednię Symeona: "Twoją duszę miecz przeniknie" (Łk 2, 35). Spotykamy Ją z mędrcami, którzy "zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją" (Mt 2, 11) i zaraz potem uciekającą do Egiptu z powodu koszmaru prześladowania przez Heroda ("Weź Dziecię i Jego Matkę" (Mt 2, 13) – nakazuje anioł Józefowi). Po powrocie do ojczyzny wiedzie spokojne i ukryte życie w Nazarecie: "Czy nie jest to cieśla, Syn Maryi?" – z ironią powiedzą mieszkańcy Nazaretu o Jezusie (Mk 6, 3).
Po Kanie spotykamy Ją pośrednio w jednym z epizodów publicznej działalności Syna, kiedy z tłumu rozlega się głos wypowiadający kolejne "błogosławieństwo" dla Niej, po tym, jakim obdarzyła Ją Elżbieta, nazywając Tą, "która uwierzyła" (Łk 1, 45): "Błogosławione łono, które Cię nosiło i piersi, które ssałeś" (Łk 11, 27). Maryja jednak jest błogosławiona – jak mówi Jezus – ponieważ "słucha słowa Bożego i go przestrzega", właśnie tak jak w pierwszym okresie swej macierzyńskiej misji, kiedy "chowała wiernie wszystkie te sprawy w swoim sercu" (Łk 2, 51). Słowo Boże prowadzi Ją aż na wzgórze Golgoty, gdzie Ukrzyżowany Syn zostawia Jej ostatnie przesłanie, które jest objawieniem Jej posłannictwa w Kościele: "Oto syn Twój [...] Oto Matka twoja" (J 19, 25-27). Od tej pory stać będzie ze wspólnotą uczniów, którzy "trwali jednomyślnie na modlitwie razem z [...] Maryją, Matką Jezusa" (Dz 1, 14). Matka Boża zatem przez zrodzenie Jezusa Chrystusa i Matka Kościoła z najwyższej woli Syna, który powierza Ją nam, swoim przybranym braciom.
Emmanuel - hebrajskie imię oznaczające "Bóg z nami", nadane synowi zrodzonemu z 'almah, "panny", który dokona zwrotu w historii Królestwa Judy. Ta zapowiedź autorstwa proroka Izajasza (7, 10-17), uczyniona niewiernemu królowi Achazowi, zawiera już wydźwięk mesjański, a przez Mateusza zostanie odniesiona do Chrystusa, który rodzi się z Dziewicy Maryi i będzie obecnością Boga w ludzkości.
Znaki - w Biblii znakami określane są klęski, czyli "plagi", które spadają na Egipt przed wyjściem Izraela. Ale są nimi przede wszystkim cuda Jezusa. Szczególnie Jan ukazuje siedem cudów, które nazywa po grecku semeia, "znakami", ponieważ mają one prowadzić do głębszej rzeczywistości tajemnicy Chrystusa i zbawienia.