W 2005 r. minęło 70 lat od erygowania we Włocławku parafii Najświętszego Serca Jezusowego, którą od początku objęło Zgromadzenie Księży Orionistów. Centralne obchody odbyły się w parafii w uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego, 3 czerwca. Zbiegły się one z liturgiczną rocznicą poświęcenia w 1991 r. przez Ojca Świętego Jana Pawła II diecezji włocławskiej Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Mszy św. koncelebrowanej o godz. 18 przewodniczył bp Wiesław Mering, a homilię wygłosił dziekan Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu ks. prof. Jerzy Bagrowicz. Wśród zgromadzonych w świątyni obecni byli goście, m.in. generał Zgromadzenia Księży Orionistów ks. Flavio Peloso, prezydent Włocławka Władysław Skrzypek, duchowieństwo, klerycy, siostry zakonne. Licznie przybyli wierni z parafii i Włocławka.

Powstanie parafii oriońskiej we Włocławku zaczęło się od tego, że w 1931 r. wikariusz katedralny ks. Henryk Demrych, zgodnie z decyzją biskupa włocławskiego Karola Radońskiego, podjął pracę duszpasterską na terenie osiedla Grzywno, położonego na wschodnim obrzeżu Włocławka. Czynił to, ponieważ przedmiotem działań apostolskich orionistów są w pierwszym rzędzie najubożsi, a prowadzenie ich do Kościoła jest jednym z głównych zadań wpisanych w charyzmat zgromadzenia. Większość mieszkańców osiedla stanowili bezrobotni. Zjawiskiem powszechnym były tu patologie rodzinne i społeczne. W 1933 r. kapłan uzyskał zgodę pasterza diecezji na wybudowanie kościoła na Grzywnie. Miał on nosić wezwanie Najświętszego Serca Jezusowego. Od tej pory działalność orionistów we Włocławku była ściśle związana z parafią Najświętszego Serca Jezusowego i jej dziejami.
W 1934 r. mieszkańcy Grzywna wznieśli na osiedlu niewielką kapliczkę, przy której za zgodą bp. Radońskiego były odprawiane Msze św. w niedziele i święta nakazane. Tu też ksiądz biskup udzielił chrztu św. ponad 50 dzieciom. Zapowiedział wówczas, że kapliczka stanowi zaczątek kościoła parafialnego.
Wkrótce ks. Demrych zakupił plac pod budowę, znajdujący się u zbiegu ulic Leśna - Żelazne Wody. Projekt budowy kościoła oraz zakładu dla chorych "Małe Cottolengo" zyskał aprobatę ks. Luigiego Orione. Jeszcze w 1934 r. rozpoczęły się prace budowlane.
Z dniem 16 lutego 1935 r. bp Radoński erygował parafię Najświętszego Serca Jezusowego - trzecią parafię we Włocławku. Ksiądz Demrych został jej pierwszym proboszczem. Życie w nowej parafii rozwijało się dynamicznie: przeprowadzone zostały misje święte, działały organizacje i stowarzyszenia katolickie. Do domu "Małe Cottolengo" sprowadzono w 1934 r. siostry orionistki, które pracą i kwestą pomagały przy wznoszeniu placówki. Od 1936 r. siostry otaczały opieką podopiecznych domu, prowadziły ochronkę dla dzieci z Grzywna, zajmowały się dziewczętami. Na stronie 180 monografii Włocławka, autorstwa Zdzisława Arentowicza z 1937 r., czytamy: "Daleko za cegielnią widać wysokie, nowe, ładne budynki zakładu dobroczynnego dla nieuleczalnie chorych nędzarzy, pozostających bez żadnej opieki i pozbawionych środków utrzymania, tzw. Mały Dom Opatrzności Bożej pw. św. Józefa Cottolengo. Zakład ten, wzniesiony przez księży orionistów, powstał w roku 1936 i pełni najszczytniejszą misję niesienia pomocy najbardziej nieszczęśliwym".
Z upływem lat rosła liczba wiernych. Istniała konieczność wybudowania większego kościoła. Czynione starania udaremniła wojna. Siódmego listopada 1939 r. hitlerowcy aresztowali licznych księży włocławskich, wśród nich także ks. Henryka Demrycha i ks. Franciszka Drzewieckiego, który w 1942 r. został zamordowany w Dachau (beatyfikowany w 1999 r. wraz z innymi męczennikami II wojny światowej). W parafii pozostał chory ks. Zygmunt Florczak, który zmarł na początku 1940 r. Przez jakiś czas posługę wśród parafian pełnił ks. Karol Szwarc, kapłan diecezjalny z Poznania. W 1942 r. Niemcy zamknęli kościół, a po wymordowaniu podopiecznych zakładu "Małe Cottolengo" założyli w nim kasyno oficerskie.
Po wojnie praca orionistów rozpoczęta przez ks. Demrycha zmieniła częściowo swój profil. Zajęto się przede wszystkim organizacją duszpasterstwa parafialnego. Siostry na nowo podjęły prowadzenie zakładu wychowawczego dla dziewcząt o obniżonej sprawności umysłowej. W 1948 r. proboszcz, ks. Franciszek Gościński, wystąpił do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z prośbą o zezwolenie na budowę kościoła. Po porozumieniu się z Prezydium MRN we Włocławku zakupił plac pod budowę przy ul. Żytniej i zaczął gromadzić materiały budowlane. Kolejnymi proboszczami byli ks. Czesław Janota i ks. Mieczysław Jańczak. Od 1968 r. funkcję tę pełnił ks. Jan Kawałko. Jemu to przyszło przez wiele lat zmagać się z oporem władz, na różne sposoby opóźniających wydanie zezwolenia na budowę świątyni. Na początku lat siedemdziesiątych XX w. na terenie parafii zaczęło powstawać duże osiedle mieszkaniowe. W maju 1973 r. miasto przejęło przemocą wcześniej zakupiony przez parafię plac. Dzięki niezłomnej postawie biskupa włocławskiego Jana Zaręby, władz Zgromadzenia Księży Orionistów i wiernych po roku zatargów władze przydzieliły w 1974 r. nowy plac przy ul. Ostrowskiej. Został on poświęcony przez bp. Jana Zarębę 6 czerwca 1981 r. Po uzyskaniu zezwolenia na budowę (30 lipca 1981 r.) rozpoczęto prace wg projektu arch. Leopolda Taraszkiewicza. W tym czasie parafia liczyła już ponad 16 tys. wiernych.
Dnia 20 czerwca 1982 r. pasterz diecezji wmurował pod świątynię Najświętszego Serca Jezusowego kamień węgielny, wyjęty z fundamentów Bazyliki św. Piotra i pobłogosławiony przez Jana Pawła II. W 1984 r. kościół dolny był już częściowo użytkowany; kapłani realizowali swoje obowiązki duszpasterskie. Prace budowlane przerwał pożar, który wybuchł 26 kwietnia 1984 r. Wszystko wskazuje na to, że było to umyślne podpalenie. Dramatyczne wydarzenie zwiększyło ludzką ofiarność i determinację. Płynęły datki pieniężne, wielu włocławian stawało do prac na rzecz kościoła. Budowę ukończono w 1992 r. W Niedzielę Wielkanocną kościół poświęcił bp Roman Andrzejewski. Po ks. Janie Kawałko proboszczem parafii był ks. Kazimierz Ambroziak, a od 1995 r. funkcję tę pełni ks. Leszek Klejmont. Dziękujmy Bogu za dobro czynione przez wspólnotę oriońską, która w ten sposób realizuje hasło zgromadzenia: "Odnowić wszystko w Chrystusie" (Ef 1, 10).