Wielki Post i następująca po nim Wielkanoc to ważny czas dla zachowań obrzędowych ludu. To najpierw okres ogołocenia, powściągnięcia zmysłów i wyrzeczenia, a następnie radosnej celebracji Zmartwychwstania Pańskiego. Treści głęboko chrześcijańskie przenikały się wówczas z magicznymi, nierzadko o proweniencji pogańskiej. Była to bowiem kulminacja szeregu kumulacji: to męczeństwo Jezusa i Jego Zmartwychwstanie, ale także okres triumfu dnia nad nocą i życia nad śmiercią, wegetacji nad martwotą, to czas zastąpienia groźnej zimy obiecującą, witalną wiosną, to wreszcie czas nędzy bezmięsnego przednówka i hucznej celebracji obfitującej w mięsiwo Wielkanocy. Święta Wielkanocne nade wszystko wyrażały szczególnie doniosłą w chłopskim świecie wartości prawdę o Zmartwychwstaniu, bez którego nie sposób zrozumieć szerszych i donioślejszych fenomenów: rozpasanego karnawału i ascetycznego postu.
Pełna treść artykułu w Przewodniku Katolickim 11/2025, na stronie dostępna od 10.04.2025