Logo Przewdonik Katolicki

Wspólnota św. Szarbela

Małgorzata Bilska
rys. Zosia Komorowska/PK

Rozmowa z Fabio M. Loutfim - subdiakonem, libańskim maronitą, kustoszem Maronickiej Fundacji Misyjnej w Polsce

28 lipca obchodzimy w Polsce wspomnienie liturgiczne św. Szarbela. W jaki sposób jest on czczony w Libanie?
– Nabożeństwo do św. Szarbela jest chrystologiczne. Widać to m.in. w tym, że 22 dnia każdego miesiąca mnisi z Libańskiego Zakonu Maronitów w sanktuarium św. Szarbela w Annaya prowadzą procesję z jego byłego klasztoru do pustelni, niosąc Najświętszy Sakrament. Wiele grup Świętego Szarbela działa w parafiach. Ich pobożność też koncentruje się wokół stołu eucharystycznego. Źródłem i centrum modlitw, spotkań oraz formacji członków jest Jezus Chrystus.
W modlitwach do św. Szarbela wierzący zwracają się o pomoc nie do niego, lecz do Boga – za wstawiennictwem świętego. Szarbel jest pośrednikiem, przekazuje prośby wypowiadane „w błaganiu i pokorze”. Nabożeństwo do św. Szarbela w Libanie można określić jako osobiste i kościelne zaproszenie do jedności z Bogiem.

Kościół maronicki jest jednym z 23 katolickich Kościołów wschodnich, czyli tych, które uznają władzę biskupa Rzymu, choć zachowały własny ryt. Co wyróżnia maronitów?
– W Kościele katolickim mamy dwie gałęzie: zachodnią, Kościół rzymski, oraz wschodnią. Kościół maronicki jest Kościołem katolickim obrządku wschodniego. Pozostaje on w pełnej komunii ze Stolicą Apostolską. W obrębie Kościoła wschodniego są cztery patriarchalne siedziby główne, które odegrały ważną rolę w historii religii. Są to: Jerozolima, Aleksandria, Antiochia i Konstantynopol. W Tradycji antiocheńskiej funkcjonują dwa ryty: syryjsko-zachodni i syryjsko-wschodni. Kościół maronicki należy do Kościołów Tradycji syryjsko-zachodniej, której językiem liturgicznym jest syriacki (syro-aramejski).
Maronici są jedną z najstarszych wspólnot w chrześcijaństwie. Jest to też jedyny Kościół, który, mimo bolesnych doświadczeń, nigdy nie odłączył się od Rzymu. Na przestrzeni wieków, w efekcie soborów i innych wydarzeń, Kościoły wybierały schizmę, a po jakimś czasie część wiernych „wracała” do Rzymu. Dlatego katolickie Kościoły wschodnie mają „równoległe”, bliźniacze, niekatolickie Kościoły wschodnie (jeden albo więcej). Kościół maronicki jest jeden, niepodzielony.

Sporo konfliktów budzi liturgia przedsoborowa, sprawowana po łacinie. Wasza liturgia jest dużo starsza!
– Jest to jedna z najstarszych, ale też najbardziej oryginalnych tradycji liturgicznych w chrześcijaństwie. Jej początek sięga czasów apostołów działających w Antiochii, gdzie została ona wzbogacona o hymny i modlitwy świętych ojców, takich jak św. Efrem i Jakub z Sarug. Uważa się, że do jej wczesnej struktury przyczynił się św. Jakub Mniejszy, pierwszy biskup Jerozolimy. To dziedzictwo liturgiczne jest wspólne dla maronitów, chaldejczyków, syryjskich katolików, malabarejczyków i malankarejczyków z Indii.
W zasadzie każdy obrządek katolickich Kościołów wschodnich zawiera te same elementy, zewnętrzne w stosunku do misterium eucharystycznego. One jedynie wzbogacają liturgię, przybliżając ją do konkretnego ludu, kultury czy regionu świata.

Czym zajmuje się Maronicka Fundacja Misyjna?
– Działalność Fundacji skierowana jest głównie do wiernych obrządku maronickiego w Polsce. W 2020 r. Komisja Nauki Wiary Konferencji Episkopatu Polski podjęła decyzję, że Fundacja odpowiada za wszystkie rzymskokatolickie wspólnoty św. Szarbela. Działamy też charytatywnie.
Polscy biskupi w czerwcu na Zebraniu Plenarnym KEP w Lidzbarku Warmińskim podjęli kolejną decyzję. Nadali kanoniczną osobowość prawną Ogólnopolskiemu Ruchowi Katolickiemu „Wspólnota św. Szarbela”. Stał się prywatnym stowarzyszeniem wiernych. To oznacza, że wszystkie grupy, domy modlitwy, wspólnoty św. Szarbela zostały uznane i mają swoje miejsce w strukturze Kościoła.
22 czerwca kard. Beszara El-Rai, patriarcha Kościoła maronickiego na całym Wschodzie, udzielił błogosławieństwa członkom naszej wspólnoty. Zrzesza ona wspólnoty i grupy modlitewne, bractwa, ruchy kościelne, nawiązujące do duchowego dziedzictwa libańskich świętych, przede wszystkim św. Szarbela. Jej członkami są wierni świeccy, osoby konsekrowane i duchowni, którzy pragną naśladować wiarę i gorliwość św. Szarbela oraz rozszerzać nabożeństwo ku jego czci. Jest to kolejny krok w rozwoju kultu maronity.

Komentarze

Zostaw wiadomość

Komentarze - Facebook

Ta strona używa cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki