Świętowanie Bożego Narodzenia ma dwie strony. Z jednej celebrujemy bliskość Emmanuela, „Boga z nami”, który zechciał dla nas stać się człowiekiem. Każda z historii małego Jezusa i Jego rodziny jest dla nas ważna. Chcemy przeczytać je w tym czasie kolejny raz z uwagą i wsłuchać się w inspiracje, które niosą. Z drugiej jednak strony liturgia Kościoła słusznie mobilizuje nas do zmierzenia się z tajemnicą Wcielenia. Jest przecież czymś niesłychanym – przez wieki fascynowało i onieśmielało najtęższe umysły – że Bóg zdecydował objawić nam siebie przez historię jednego z nas. Jeśli choć odrobinę zdajemy sobie sprawę z tego, co znaczy „Bóg” (nigdy nie pojmiemy tego do końca), to przecież przyprawia o zawrót głowy, że możemy zbliżyć się do tak nazywanej przez nas pełni rzeczywistości za pośrednictwem historii Jezusa z Nazaretu.
Dzisiejsza liturgia pomaga nam zrobić ważny krok w tę drugą właśnie stronę. Przypomina nam dwa nowotestamentalne sposoby rozumienia roli Jezusa jako najważniejszego w naszej historii Objawiciela Ojca w niebie.
Drugie czytanie przywołuje fragment olśniewającego hymnu na cześć Chrystusa z Listu do Efezjan. Jezus został w nim ukazany jako streszczenie boskiego zamysłu, który dotyczy każdego z nas. Zgodnie z nim, a jest to plan Boży sprzed stworzenia świata, mamy stać się przybranymi synami Boga. Jest to oczywiście możliwe tylko za sprawą Jezusa, który otwiera nam drogę do zrealizowania tego planu. Pierwsze czytanie każe nam pamiętać w tym kontekście o dodatkowym aspekcie: tak przedstawiony Chrystus jest spełnieniem starotestamentalnych opisów boskiej mądrości. Innymi słowy, w świetle dwóch pierwszych czytań Jezus okazuje się najdoskonalszym wyrazem boskiej miłości i mądrości.
W Prologu św. Jana, który stanowi Ewangelię, Chrystus został z kolei ukazany jako wypowiadane przez Ojca – i w tym wypadku przed stworzeniem świata – Słowo, które doskonale wyraża tajemnicę Boga. Autor tego tekstu nie wahał się przy tym zasugerować przez sam początek swego hymnu, wyraźnie nawiązujący do początku Księgi Rodzaju („Na początku…”), że to tylko wraz z Chrystusem zyskujemy potrzebne światło, by zrozumieć cały stworzony świat. Podkreśli też, że w Chrystusie, w Jego historii, boskie Prawo (Tora) „zamieszkało wśród nas” (J 1, 14), czyli dosłownie „rozbiło wśród nas namiot”. Tak jak kiedyś Namiot Spotkania zawierający Arkę Przymierza był przestrzenią spotkania z Bogiem, tak teraz Chrystus stał się i pozostanie na wieki naszym Namiotem Spotkania z Bogiem.