Łk 21, 5–19
Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, Jezus powiedział: «Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony». Zapytali Go: «Nauczycielu, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy to się dziać zacznie?». Jezus odpowiedział: «Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „To ja jestem” oraz: „Nadszedł czas”. Nie podążajcie za nimi! I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw „musi się stać”, ale nie zaraz nastąpi koniec». Wtedy mówił do nich: «Powstanie naród przeciw narodowi” i królestwo przeciw królestwu. Wystąpią silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie. Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą przed królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie mógł się oprzeć ani sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie spadnie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie».
Świątynia była jedynym miejscem kultu Boga Izraela. Zapowiadając zniszczenie Świątyni Jezus uderza w fundamenty judaizmu. Św. Mateusz relacjonuje, że głównym zarzutem wobec Jezusa w procesie przed Sanhedrynem było oskarżenie o zamiar zburzenia Świątyni (Mt 26, 59–61). Świątynia Jerozolimska została wcześniej zniszczona przez wojska Nabuchodonozora, władcy państwa neobabilońskiego, który podbił Judeę w 586 r. przed Chr. Wydarzenie to według żydowskiej tradycji miało miejsce 9. dnia miesiąca Aw. Rzymianie spalą Świątynię również 9. dnia miesiąca Aw. Współcześni wyznawcy judaizmu obchodzą tego dnia dzień pokuty i postu dla upamiętnienia zniszczenia Świątyni.
Wydarzenie zapowiadane przez Jezusa wydarzyło się w roku 70., kiedy wojska rzymskie spaliły i zburzyły zarówno samą Świątynię, jak i wszystkie budynki znajdujące się na terenie świątynnym. Żydowski historyk Józef Flawiusz (zmarł około 94 r. po Chr.) tak podsumował swoją relację o zdobyciu i zniszczeniu Świątyni: „Trudno nie zapłakać gorzko nad losem dzieła, które było ze wszystkich najwspanialsze tak pod względem budowy, rozmiarów i bogactwa w każdym szczególe, jak i rozgłosu, jakim cieszyły się te święte miejsca” (Wojna żydowska, 6, IV, 5–7).
W Drugim Liście do Tesaloniczan św. Paweł wspomina, że przed nadejściem dnia Pańskiego, czyli przed powrotem Chrystusa u kresu czasów, nadejdzie odstępstwo i pojawi się „człowiek grzechu, syn zatracenia, który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem lub tym, co odbiera cześć, tak że zasiądzie w świątyni Boga, dowodząc, że sam jest Bogiem” (2 Tes 2, 3–4). Ta tajemnicza postać, kierowana przez Szatana, wielu zwiedzie ku nieprawości i sprowadzi na nich zatracenie (2 Tes 2, 8–12).