Łk 2, 22–40
Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. A Jego ojciec i matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.
Św. Łukasz wielokrotnie podkreśla posłuszeństwo zarówno rodziców Jezusa, jak i Jego samego Prawu. To ono stanowiło coraz bardziej o tożsamości narodu wybranego Starego Przymierza. Przepisy dotyczące oczyszczenia kobiety po urodzeniu dziecka można znaleźć w Księdze Kapłańskiej (12, 2–8). W ofierze za oczyszczenie należało złożyć baranka. Dwie synogarlice lub dwa gołębie to ofiara ubogich.
Opowiadanie o ofiarowaniu Jezusa w świątyni jerozolimskiej nawiązuje do historii Anny i Elkany z Pierwszej Księgi Samuela (rozdziały 1–2). Łukasz wykorzystuje ten sam motyw, wskazując jednocześnie, że Boże obietnice wypełniają się w Jezusie. Jego zbawcza misja spotka się jednak z odrzuceniem przez tych, do których była skierowana. Należy zauważyć wyraźnie podkreśloną postać Maryi, która odegra znaczącą rolę w realizacji zbawczego dzieła. Ewangelista wprowadza dwie postaci, Symeona (imię oznacza „słuchający”) i Annę („przychylność, łaska”). To oni właśnie, zgodnie z prawem Starego Testamentu, dają wiarygodne świadectwo o tym, kim jest Dziecię (Pwt 19, 15, gdzie zeznania dwóch lub trzech świadków są wymagane przed sądem, by oskarżenie mogło być wiarygodne).
Pieśń Symeona jest odmawiana codziennie w liturgii godzin w modlitwie na zakończenie dnia (komplecie).
Charakterystyczną cechą Łukaszowego stylu są tzw. summaria, czyli streszczenia. Ewangelista w krótkiej perykopie zbiera i omawia wydarzenia dziejące się w dłuższym okresie czasu, nadając im jednocześnie znaczenie teologiczne.