J 1, 29–34
Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».
Dzisiejszy fragment Ewangelii jest częścią większego opowiadania. Po niezwykle głębokim teologicznie Prologu (J 1, 1–18) ewangelista św. Jan przedstawia opowieść o początku obecności i działalności Wcielonego Słowa w świecie. Perykopa J 1, 19–51 łączy się ściśle z następującą po niej perykopą o weselu w Kanie Galilejskiej. Stanowi narracyjny wstęp do opowiadania o objawieniu chwały Jezusa (J 2, 11). Struktura tej opowieści jest bardzo dokładnie przemyślana przez Autora Natchnionego. Podstawowy rytm opowieści jest wyznaczony przez powtarzający się okolicznik czasu „nazajutrz” (w. 29, 35, 43). Kolejne sceny akcentują coraz wyraźniejszą i bardziej aktywną obecność Wcielonego Logosu:
– dzień pierwszy (w. 19–28) – obecni są i wypowiadają się Jan Chrzciciel i wysłannicy z Jerozolimy
– dzień drugi (w. 29–34) – wypowiada się tylko Jan Chrzciciel, a Jezus podchodzi ku Janowi (w. 29)
– dzień trzeci (w. 35–42) – Jan ogranicza się do wskazania na Jezusa Baranka Bożego, a rolę głównej postaci działającej i mówiącej przejmuje Jezus. Wprawia On w ruch dwóch uczniów Jana, a oni z kolei przekazują świadectwo kolejnym osobom, które staną się uczniami Jezusa.
– dzień czwarty (w. 43–51) – Jezus jest nadal główną postacią, ale widoczna staje się rola naśladującego Go ucznia (Filipa). Dialog objawieniowy z Natanaelem prowadzi do wyznania wiary.
Struktura ta przypomina kolejne sceny w teatrze. Podobny schemat dramatu, kiedy autor wprowadza kolejno poszczególne postaci i przedstawia ich dialogi, pojawi się jeszcze wielokrotnie na kartach Czwartej Ewangelii – chociażby w opowiadaniu o procesie Jezusa przed Piłatem (J 18, 28 – 19, 16).
„Świadectwo” to jeden z kluczowych terminów teologicznych w Janowej Ewangelii. Pojawia się już w Prologu (J 1, 7.15) w odniesieniu do misji, jaką miął spełniać Jan Chrzciciel. Ostatecznie świadkiem będzie samo Wcielone Słowo (J 18, 37). W Czwartej Ewangelii termin „świadectwo” i czasownik „świadczyć” oraz słowa pokrewne występują aż 33 razy. Przedmiotem, tematem świadectwa jest Prawda, Ojciec oraz sam Jezus. Warto zwrócić uwagę szczególnie na świadectwo Umiłowanego Ucznia o przebiciu boku Jezusa na krzyżu (J 19, 35), a także stwierdzenie o wiarygodności świadectwa Ucznia (J 21, 24).
Tylko św. Jan Ewangelista zauważa, że Duch na Jezusa nie tylko zstąpił, ale i na Nim spoczął. Ewangelista używa tu formy czasownika menein, czyli „pozostawać, trwać, przebywać”. Czasownik ten zawiera ideę stałości, trwałości. W Czwartej Ewangelii jest używany do opisania relacji między Osobami Trójcy, a także między uczniami a Jezusem.