W ostatnich latach bywa także uznawany za jednego z patronów nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej. Był chłopcem, który jako akolita wiódł żywot w najbliższym otoczeniu 23. papieża Stefana I, który prowadził Kościół w latach 254–257, a spoczywa w krypcie na rzymskim cmentarzu św. Kaliksta. Przed laty akolitat był jednym z ostatnich święceń niższych udzielanych kandydatom do kapłaństwa. Uprawniał on akolitę do sprawowania posługi podczas celebracji Mszy św., m.in. do rozdawania Komunii św. I dlatego obecnie zdarza się z akolitami mylnie utożsamiać nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. Różnica jednak jest taka, że akolitat był posługą stałą, podczas gdy służba nadzwyczajnego szafarza jest okresowa, odnawiana każdego roku.
Nic nie wiadomo o dzieciństwie Tarsycjusza. Po wydaniu przez cesarza Trajana Decjusza w 250 r. edyktu nakazującego złożenie ofiary bóstwom rzymskim wielu uczniów Chrystusa, którzy nie chcieli tego uczynić, zostało uwięzionych. Wtedy Tarsycjusz, jako akolita, otrzymał od Kościoła misję potajemnego zanoszenia im Komunii św. Dlaczego akurat on? Jako chłopiec wydawał się nie budzić podejrzeń i dlatego miał szansę dotrzeć do nich bez większych przeszkód. Pewnego dnia, niosąc na piersi Pana Jezusa w Komunii św., został zatrzymany przez pogańskich rówieśników, zaciekawionych co ma pod płaszczem. Byli nieustępliwi i usiłowali wydrzeć mu Najświętszy Sakrament. Tarsycjusz bronił Go ze wszystkich sił, próbował ratować się ucieczką, jednak został przez nich osaczony. Kiedy go dopadli, został ciężko pobity, a potem obrzucono go kamieniami. Napastników przepędził przechodzący żołnierz, który wziął skatowanego chłopaka na ręce i dał mu schronienie w swoim domu. Kilka dni później Tarsycjusz zmarł.
Po latach papież Damazy I (366–384), który osobiście ułożył ponad pięćdziesiąt inskrypcji na cześć męczenników, jedną z nich poświęcił Tarsycjuszowi, porównując go do św. Szczepana – diakona. W 1675 r. jego relikwie przeniesiono z Rzymu do Neapolu i złożono w kaplicy bazyliki św. Dominika. W 1855 r. kardynał Nicholas Wiseman poświęcił mu utwór poetycki Fabiola. W 1868 r. Alexandre Falguiere wyrzeźbił go w pozycji leżącej, gdy przyciska do piersi Najświętszy Sakrament, a w 1939 r. architekt Rossi wzniósł w 1939 r. w Rzymie okazałą świątynię ku jego czci.