Parafię w Dębowie ufundował w roku 1372 właściciel jednej części wsi, wojewoda kaliski oraz starosta generalny Wielkopolski – Sędziwoj Pałuka z Szubina.
Tradycja wieków średnich zobowiązywała do opieki nad budynkiem kościoła i zabudowaniami probostwa właścicieli dóbr ziemskich, na terenie których znajdowała się parafia.
W oczekiwaniu na świątynię
Pod tym względem wspólnota w Dębowie była położona „niekorzystnie”, ponieważ wszystkie wsie wchodzące w jej skład znajdowały się w rękach kilku właścicieli ziemskich. Z tego powodu ówczesnym proboszczom trudno było „wyszukać” jednego opiekuna dla parafialnego kościoła. Stąd można wnioskować, że drewniany budynek świątyni nie był wielokrotnie remontowany na czas, co rodziło potem mnóstwo kłopotów materialnych. Nie wiadomo także, jakie były losy świątyni w latach 1372–1772. Pierwszy zachowany opis sięga roku 1766. Sporządzone wówczas przez kanonika sprawozdanie powizytacyjne podaje, że drewniany kościół w Dębowie wymaga „natychmiastowego remontu w środku oraz na zewnątrz”.
Pierwszym duszpasterzem Dębowa, znanym z imienia, był urzędujący w roku 1472 ks. Mikołaj. Imiona kolejnych kapłanów udało się ustalić od ok. 1624 r.. Probostwem dębowskim kierował w tym czasie ks. Grzegorz z Chodcza, a w latach 1652–1653 ks. Ambroży Paszkowski. To za jego czasów kościół otrzymał patronat św. Michała Archanioła. Niestety od 1772 r., z chwilą pierwszego rozbioru Polski, Dębowo przeszło pod administrację pruską.
U progu XIX w. świątynia parafialna wymagała ponownego remontu. Wówczas z pomocą pospieszył Jan Łakiński, określany w przekazach historycznych jako „pan tych ziem”. W 1804 r. z własnych funduszy rozpoczął on budowę – w miejscu starej, drewnianej świątyni – kościoła murowanego. Prace te trwały ok. dwóch lat. Pierwsze nabożeństwo w kościele zostało odprawione w 1806 r. Fundator obok świątyni kazał również postawić plebanię, stodołę, oborę, owczarnię oraz dom organistowski. Po przeszło 40 latach użytkowania świątynia znowu wymagała gruntownego remontu, a budynki gospodarcze popadły w ruinę. Niestety właściciel ziemski (ewangelickiego wyznania) z Dębowa – niejaki Hohmeier, na którym spoczywał obowiązek przeprowadzenia remontu świątyni, w 1850 r. oświadczył, że z braku funduszy nie podejmuje się remontu budynków parafialnych oraz kościoła. Stan techniczny obiektu sakralnego był na tyle zły, że w obawie o bezpieczeństwo wiernych 4 marca 1854 r. kościół został zamknięty.
Nieustanne prace remontowe
Ponowne jego otwarcie odbyło się 15 września 1856 r. Dzięki temu dębowska parafia zaczęła przeżywać niejako odrodzenie. W czerwcu 1864 r. świątynię wyposażono w organy. W roku 1867 do parafii przybył nowy proboszcz – ks. Weydmann. Jego działalność od razu zapisała się złotymi zgłoskami – kapłan wykazał się wielkim hartem ducha i z determinacją przystąpił do remontu domu Bożego. Owocna współpraca z właścicielem miejscowego majątku – niemieckiego pochodzenia – pozwoliła proboszczowi wybudować w roku 1871 (na koszt dziedzica) dom mieszkalny dla organisty, a w latach 1873 i 1887 przeprowadzić remonty kościoła. Ze sporządzonego w 1889 r. opisu wynika, że w wieży przylegającej do fasady kościoła znajdują się dwa dzwony, a we wnętrzu świątyni są trzy ołtarze: wielki z obrazem św. Michała oraz boczne – Najświętszej Maryi Panny i Pana Jezusa, wyposażenie zaś uzupełnia chrzcielnica i ambona – „prostej i rzeźbiarskiej roboty” oraz drewniane kratki przed prezbiterium. W roku 1898 rozpoczyna się generalne odnawianie świątyni. Wszystko za sprawą nowego proboszcza – ks. Bronisława Greinerta oraz hojności parafian. Przeprowadzono prace malarskie, odnowiono chór i posadzkę. Stanęły również trzy nowe ołtarze – rzeźbione, bogato złocone oraz polichromowane. Na największy z nich złożyły się – obraz św. Michała oraz dwie figury boczne św. Piotra i św. Pawła. Po lewej stronie stanął ołtarz boczny z figurą Matki Bożej Królowej Rajskiej, a po prawej – z figurą św. Józefa. Ustawiono także nową chrzcielnicę i bogato złoconą ambonę. W tym czasie pozostały tylko do wymiany organy, których nie dało się już wyremontować. Świątynia zyskała nowy wystrój w listopadzie 1900 r.
Życie duchowe
W 1934 r. ks. proboszcz Kazimierz Kaczmarkiewicz rozpoczął budowę nowego kościoła, według projektu znanego architekta Cybichowskiego. Bryłę świątyni dobudowano do starej, która stała się boczną kaplicą. Kościół został konsekrowany 2 października 1938 r. przez kard. Augusta Hlonda. Parafia w Dębowie jako pierwsza w kraju otrzymała relikwie kanonizowanego w 1938 r. przez Piusa XI św. Andrzeja Boboli oraz relikwie św. Wojciecha. Tak jak większość świątyń na obszarach wcielonych do Rzeszy i ta w Dębowie od września 1939 r. do stycznia 1945 została zamknięta. Pierwszą po wojnie wizytację przeprowadzono 18 i 19 września 1950 r. Parafię odwiedził wówczas kard. Stefan Wyszyński. Data 18 grudnia 1966 r. to kolejny znaczący moment w życiu duchowym wspólnoty. Dziekan nakielski – ks. Edmund Matz – poświęcił obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, który umieszczono w ołtarzu głównym. Z kolei 5 marca 1977 r. w świątyni pojawił się „ołtarz soborowy” wykonany przez Kazimierza Michalskiego z Wągrowca. W roku 1981 nowy proboszcz ks. Mariusz Jankowski rozpoczął kolejne remonty.
Od czerwca 2011 r. proboszczem parafii św. Michała Archanioła w Dębowie jest ks. Roman Lidziński. Nierozerwalnym ogniwem codziennej posługi na rzecz Kościoła są ruchy i stowarzyszenia. Tych – mimo że to niewielka parafia – nie brakuje. Należy wymienić chociażby Żywy Różaniec Matek, Ojców i Dzieci, Grupę Modlitewną św. Ojca Pio, Grupę Modlitewną Matki Bożej Fatimskiej, Stowarzyszenie Kulturalno-Społeczne na rzecz Rozwoju Wsi i Parafii św. Michała Archanioła w Dębowie, Uczniowski Parafialny Klub Sportowy, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, scholę oraz Służbę Liturgiczną Ołtarza.