Ten wybitny kaznodzieja narodowy, obrońca wiary i polskości, zmarł 400 lat temu. Uchwała sejmowa obwieszczająca A.D. 2012 Rokiem Księdza Skargi wywołała sprzeciw Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, który postrzega go jako żarliwego działacza kontrreformacji oraz „symbol dyskryminacji i nienawiści wyznaniowej”.
Cóż, ks. Skarga był niechętny innowiercom, ale w swoich pismach - w odróżnieniu od innych autorów tego okresu - nie nawoływał do przemocy wobec nich. Promował za to ideę unii Cerkwi prawosławnej z Kościołem katolickim i był zwolennikiem unii brzeskiej. Aktualnie trwają starania o rozpoczęcie jego procesu beatyfikacyjnego, który wcześniej uniemożliwiały liczne intrygi, m.in. wpływowych Habsburgów, bo ks. Piotr należał do grona ich największych przeciwników politycznych.
Piotr Powęski herbu Pawęża – to jego rodowe nazwisko, wywodzone od nazwy wsi Powązki, niedaleko Mszczonowa - urodził się 2 lutego 1536 r. w Grójcu na Mazowszu. Był najmłodszym dzieckiem Michała i Anny ze Świątków. Miał 17 lat, gdy podjął studia w Akademii Krakowskiej, gdzie na Wydziale Filozoficznym zdobył tytuł bakałarza. Święcenia kapłańskie przyjął w 1564 r. we Lwowie i został kanonikiem tamtejszej katedry, szybko zyskując sławę znakomitego kaznodziei. Już wtedy ujawniło się jego miłosierdzie, bo hojnie wspierał ubogich, odwiedzał chorych i wspierał duchowo skazańców. Kilka lat później wyjechał do Włoch i w 1569 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, do którego przyjął go sam św. Franciszek Borgiasz, ówczesny generał zakonu. Był pierwszym polskim spowiednikiem w rzymskiej bazylice św. Piotra. Dwa lata później został wysłany do Polski z zadaniem tworzenia kolegiów jezuickich, m.in. w Połocku, Rydze czy Dorpacie. Powoływał również dzieła charytatywne, takie jak np. krakowski Bank Pobożny, lombard dla ubogich tzw. Komorę Potrzebujących – by chronić ludzi przed praktykami lichwiarskimi - Arcybractwo Miłosierdzia czy Skrzynkę św. Mikołaja. W latach 1579–1584 piastował godność pierwszego rektora Akademii Wileńskiej, a w 1588 r. został nadwornym kaznodzieją króla Zygmunta III Wazy. Jako żarliwy zwolennik monarchii i ograniczenia władzy Sejmu wcześnie zyskał przychylność króla. Był przeciwnikiem konfederacji warszawskiej. Zmarł w 1612 r., a pochowano go w krakowskim kościele Świętych Piotra i Pawła. Jest autorem słynnych Kazań sejmowych, które nigdy nie zostały wygłoszone, a także Żywotów świętych - dzieła napisanego w duchu potrydenckiej odnowy - najpopularniejszej polskiej książki wszech czasów.