23 lutego ub. r. Benedykt XVI wygłosił katechezę poświęconą temu wybitnemu teologowi i dyplomacie kościelnemu. Ojciec Święty podkreślił m.in. aktualność jego dzieła Kontrowersje, które nadal stanowi cenny punkt wyjścia dla eklezjologii katolickiej.
Zdaniem papieża wierność kapłańskiemu powołaniu, a także ustawiczna modlitwa i codzienne dążenie do świętości zaowocowały jego zaangażowaniem w kaznodziejstwo. A ponieważ przyszło mu żyć w czasach naznaczonych reformacją, papież podkreślił: „Bellarmin uczy z wielką jasnością i przykładem własnego życia, że nie może być prawdziwej reformy Kościoła, jeśli nie dokona się wcześniej osobistej reformy i nawrócenia swego serca”.
Urodził się 4 października 1542 r. w toskańskim miasteczku Montepulciano niedaleko Sieny. Jego matka, Cyntia Cerveni, była siostrą papieża Marcelego II. Gdy miał 15 lat, został alumnem szkoły jezuickiej, w której zdobył formację humanistyczną. 20 września 1560 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Studiował filozofię i teologię w Kolegium Rzymskim, Padwie i Lowanium. 25 marca 1570 r. przyjął święcenia kapłańskie i został profesorem teologii w Lowanium, gdzie wykładał Summę teologiczną św. Tomasza z Akwinu. Kilka lat później udał się do Wiecznego Miasta i w Kolegium Rzymskim objął katedrę apologetyki. W latach 1588- 1594 był tam ojcem duchowym, a w gronie jego podopiecznych znalazł się m.in. św. Alojzy Gonzaga. W 1597 r. Klemens VIII mianował go konsultorem Świętego Oficjum, rektorem Kolegium Penitencjarzy Bazyliki św. Piotra, a także doradcą i teologiem papieskim. Niebawem zyskał sławę znakomitego polemisty, a protestanci zaczęli tworzyć katedry naukowe zajmujące się zwalczaniem jego poglądów, tzw. anti-Bellarminianae. 3 marca 1599 r. został kardynałem, w 1602 r. arcybiskupem Kapui. Odwołano go do Rzymu i mianowano członkiem Kongregacji: Świętego Oficjum, Indeksu, Obrzędów, Biskupów i Propagandy Wiary. Opiekował się nowymi rodzinami zakonnymi i weryfikował grecki przekład Nowego Testamentu. Z powodu licznych obowiązków ten święty obrońca wiary i nauki katolickiej bywał nazywany „tragarzem Kurii Rzymskiej”.
Zmarł 17 września 1621 r., a Pius XI beatyfikował go w 1923 r., kanonizował w 1930 r., zaś w 1931 r. ogłosił doktorem Kościoła. Oprócz Kontrowersji był autorem Małego katechizmu – wydawanego kilkaset razy i przetłumaczonego na ponad 50 języków – a także rozpraw: O głównym obowiązku papieża, O sztuce dobrego umierania, O wznoszeniu się umysłu do Boga czy Sztuka dobrego umierania.