„Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie od nałożenia moich rąk” (2 Tm 1, 6)
Termin „ministerium” stosowany na określenie różnych zadań instytucjonalnych zarówno w Kościele, jak i w społeczeństwie pochodzi od łacińskiego przymiotnika minus, „mniejszy”. Chodzi o pomniejszenie samego siebie, by służyć innym (w odróżnieniu od pojęcia magister, „mistrz, nauczyciel”, które zakłada istnienie magis – większe znaczenia).
Najlepszą definicją ministerium Kościoła jest ta, którą daje Chrystus. Wychodząc od władzy politycznej, ukazuje On alternatywę prawdziwej chrześcijańskiej autonomii poświęcającej się służbie bliźniemu. Oto Jego słowa: „Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu” (Mk 10, 42-45). Różne rodzaje ministeriów (posług) liturgicznych i wspólnotowych pojawiają się już w Starym Testamencie wraz z kapłaństwem wywodzącym się od Aarona, brata Mojżesza, a następnie rozszerzonym na ród Lewiego, co dało później początek rozróżnieniu funkcji i stopni między kapłanami a lewitami.
Była to funkcja dziedziczna, związana z przynależnością rodową, opłacana z dziesięciny składanej przez lud (lewici nie mieli własnej ziemi, jak inne plemiona, właśnie po to, by zaznaczyć swą niezależność od polityki i społecznych interesów). Natomiast w Nowym Testamencie ministerium, tak jak w przypadku wysławianego w Liście do Hebrajczyków Chrystusa Kapłana (który nie był lewitą, lecz urodził się w judejskim rodzie dawidowym), jest wolnym wezwaniem Boga, „charyzmatem”, czyli darem łaski. To powołanie dotyczy przede wszystkim całej wspólnoty chrześcijańskiej dzięki konsekracji przez chrzest: „Jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na własność Bogu przeznaczonym, abyście ogłaszali chwalebne dzieła Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” (1 P 2, 9).
Owszem, Jezus posyła na misję Dwunastu, ale również 72 innych z zadaniem świadczenia o Królestwie i o miłości (Łk 10, 1-2). Niemniej apostołowie otrzymują specyficzną inwestyturę, której najwyższym punktem jest polecenie Zmartwychwstałego, by szli na cały świat, chrzcili i głosili Ewangelię (Mt 28, 16-20). To im w szczególności przypada posługa pojednania powierzona Piotrowi („wiązać”-„rozwiązywać” – Mt 16, 19) i pozostałym apostołom („odpuszczanie grzechów” - Mt 18, 18; J 20, 23). Piotr zaś otrzymuje szczególne zadanie bycia widzialną skałą fundamentu Kościoła.
W ten sposób w Nowym Testamencie zarysowuje się pierwszy schemat różnych ministeriów, wzmiankowanych głównie w listach pasterskich św. Pawła (1 i 2 List do Tymoteusz, List do Tytusa): wiodącej roli apostołów towarzyszy posługa prezbiterów, starszych (po grecku episkopoi, którego zwyczajowe tłumaczenie „biskupi”, nie odpowiada dzisiejszemu znaczeniu tego słowa, odnoszącego się do apostołów) i diakonów. Te ministeria są darami Bożymi, czyli owocami łaski Bożej, a ich sprawowanie zaczyna się od rytuału nałożenia rąk przez apostoła (2 Tm 1, 6). Paweł przypomina jednak, że jest jeszcze wiele innych funkcji, które wzbogacają Kościół Chrystusowy, angażując także wiernych (1 Kor 12).
Gorczyca - jej aktualna botaniczna nazwa to brassica nigra. Jest to drzewo występujące zarówno w naturze, jak i uprawiane, również w Ziemi Świętej. Jego nasiona są bardzo małe i po zmiażdżeniu wykorzystywane do wyrobu przyprawy. Jest majestatyczną rośliną o żółtych kwiatach, mogącą osiągać znaczne rozmiary. Kontrast między niewielkim nasieniem a wysokim drzewem został wykorzystany przez Jezusa dla ukazania królestwa Bożego (Mt 13, 31).
Tabliczka - W Mezopotamii posługiwano się małymi glinianymi tabliczkami, na których ryto znaki metalowym rylcem, pozostawiającym ślad w kształcie klina, stąd termin „pismo klinowe”. Tabliczki z tekstami wyrytymi przez skrybów były później suszone w słońcu lub wypalane. Także Izajasz (8, 1), Ezechiel (1, 4) i Habakuk (2, 2) używali tabliczek, by zapisywać na nich swoje przesłania (w późniejszej epoce posługiwano się tabliczkami woskowymi).
Tłumaczyła: Dorota Stanicka-Apostoł