Wspominany go 13 maja, w dniu objawień fatimskich i w rocznicę zamachu na Sługę Bożego Jana Pawła II. W dziejach Kościoła zapisał się jako założyciel Zgromadzenia Córek Krzyża, które poświęciło się pracy wychowawczej z młodzieżą. A ponieważ ułożył dla nich także Regułę, więc bywają nazywane „siostrami św. Andrzeja”.
Przyszedł na świat w 1752 r. w okolicach Poitiers. Wzrastał w religijnej rodzinie, która ofiarowała Kościołowi kilku kapłanów. Początkowo nie chciał się uczyć i porzucił szkołę. A potem przerwał studia prawnicze, bo uznał, że powinien wstąpić do armii. Po śmierci ojca znalazł się pod troskliwą opieką wuja, który był księdzem. Pod jego wpływem wstąpił do seminarium. Nie był jednak przykładnym kapłanem aż do chwili, gdy pewien żebrak - któremu odmówił jałmużny - powiedział głośno co o nim myśli. Wtedy postanowił odmienić życie, pozbyć się majątku i porzucić wyniosły styl bycia. Podczas rewolty francuskiej odmówił złożenia przysięgi konstytucyjnej i został aresztowany. Po uwolnieniu prowadził duszpasterstwo konspiracyjne, potem zbiegł do Hiszpanii i dopiero po konkordacie w 1801 r. powrócił na probostwo w Maile. Zmarł w 1834 r., a blisko sto lat później został kanonizowany.