W 61. rocznicę śmierci ojca Pawła Barańskiego CSSp rozpoczęły się uroczyste modlitwy o wyniesienie na ołtarze jednego z założycieli Polskiej Prowincji Zgromadzenia Ducha Świętego 16 lipca br. w kościele pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Bydgoszczy zakonni współbracia odprawili Mszę św. w intencji rychłego włączenia o. Barańskiego do grona świętych i błogosławionych.
Ten posłuszny zakonnik i wzorowy kapłan poniósł śmierć męczeńską 16 lipca 1942 r. w Dachau. Obecnie toczy się proces beatyfikacyjny w diecezji pelplińskiej. Ojciec Paweł został przedstawiony przez zgromadzenie jako jeden z kandydatów na ołtarze. - Zawsze żywiłem kult do Jego osoby. Uważałem, że był to człowiek święty. Takie przekonanie wpoili mi wychowawcy, gdy byłem jeszcze w seminarium - wspomina o. Władysław Budziak CSSp, odpowiedzialny z ramienia prowincji za prowadzenie sprawy o. Pawła Barańskiego.
W służbie aż do końca...
Ojciec Paweł Barański urodził się 7 grudnia 1885 r. w Mysłowicach, w zaborze pruskim. Był synem Karola Barańskiego i Antoniny z domu Cichy. Wychowywał się wraz z czworgiem rodzeństwa w rodzinie, której religijność i patriotyzm wyznaczyły drogę życiową przyszłemu misjonarzowi. Po ukończeniu nauki w szkole powszechnej udał się do gimnazjum (niższego seminarium) prowadzonego przez Zgromadzenie Ducha Św. w Belgii. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 października 1910 r. Po złożeniu ślubów zakonnych został wysłany na misje do Sierra Leone. Po wyczerpującej pracy w Afryce, skierowano go do tworzenia polskiej prowincji. W maju 1921 r. o. Paweł Barański przybył do Bydgoszczy. Tutaj wspólnie z o. Zygmuntem Rydlewskim CSSp (dyrektorem Sierocińca św. Józefa) i o. Stanisławem Kolipińskim CSSp opiekował się sierotami. Po zakupie domu przy ul. Kujawskiej (gdzie do dziś mieści się siedziba władz prowincji) podjęto prace nad kształceniem przyszłych misjonarzy w Niższym Seminarium Duchownym, zwanym "Internatem Ducha Św.". W realizacji tego dzieła o. Paweł Barański uczestniczył z całym zaangażowaniem i zawierzeniem Bogu. Sam uczył młodych języka francuskiego i biologii, pełniąc jednocześnie odpowiedzialną funkcję ekonoma domowego. Za jego pobytu w Bydgoszczy dwukrotnie rozbudowano dom "internatu". W 1928 r. o. Barański został mistrzem nowicjatu dla braci. Tę odpowiedzialną funkcję pełnił aż do 1939 r. Wybuch wojny zastał go w domu zakonnym w Chełmszczonce. Około 15 listopada 1939 r. został aresztowany. 14 grudnia 1941 r., w transporcie duchownych, odbył swoją ostatnią podróż do obozu koncentracyjnego w Dachau. Nie zgodził się - jak wielu więźniów - na przyjęcie obywatelstwa niemieckiego za cenę uwolnienia. Przeznaczony do zagazowania, zmarł 16 lipca 1942 r. przed wywiezieniem w transporcie inwalidów do komory gazowej w Linzu.
Czym jest beatyfikacja?
W Kościele katolickim beatyfikacja (z łac. beatificare - wyróżniać, czynić szczęśliwym) jest aktem uznania sługi Bożego za błogosławionego, tj. obdarzonego szczególną łaską dawania świadectwa wiary poprzez głębię życia religijnego, cuda, miłość bliźniego, czynienie dobra czy męczeńską śmierć. Beatyfikacja inicjuje oficjalny kult osoby - jest naturalnym wstępem do kanonizacji. Początkowo beatyfikacji dokonywano spontanicznie - później zatwierdzały ją synody biskupów, a od X w. również Stolica Apostolska. Od 1634 r., na mocy brewe Urbana VIII, jest ogłaszana wyłącznie przez papieża. Pierwszej w dziejach Kościoła beatyfikacji połączonej z kanonizacją dokonał papież Jan XV (985-996). Święci swoim życiem przypominają o zasadniczych prawdach Ewangelii, wzywają do rachunku sumienia. Jak powiedział kiedyś Ojciec Święty Jan Paweł II - "są po to, aby zawstydzać..."