Powiedz dziecku co je czeka
Badania pokazują, że dziecko przygotowane na pobyt w szpitalu szybciej wraca do zdrowia niż to, dla którego hospitalizacja była zaskoczeniem. Dlatego lepiej wcześniej uprzedzić, co je czeka. W rozmowie podkreśl szczególnie cel hospitalizacji – że dzięki temu wyzdrowieje, poczuje się lepiej. Zadaj kilka pytań, żeby sprawdzić, jakie ma wyobrażenie o szpitalu. Czasem jest przygotowane na straszne przeżycia – np. jako dziecko byłam przekonana, że w szpitalu ucina się głowy (chodziło o operację migdałków). Tam, gdzie to tylko możliwe, rozprosz jego obawy. Powiedz mu jednak prawdę o tym, co je czeka. Uprzedź, że niektóre zabiegi mogą boleć. Wiele dzieci najbardziej boi się zastrzyków. Zapewnij je, że ma prawo jęknąć, popłakać przy zastrzyku. Nawet niektórzy dorośli płaczą, gdy się im wkłuwa igłę! Wytłumacz też, że chociaż ból jest oznaką choroby, może też być częścią zdrowienia. Wyjaśnienia te są ważne dlatego, że najbardziej boimy się rzeczy nieznanych. Gdy mamy określone wyobrażenia o tym, co nas czeka, zyskujemy poczucie pewnej kontroli nad sytuacją – i mniej się jej obawiamy. W niektórych szpitalach lekarz pozwala dziecku obejrzeć sprzęt medyczny i tłumaczy, jak działają poszczególne urządzenia – takie oswajanie dziecka z nieznanym sprzętem jest bardzo dobre.
Razem przygotujcie się na pobyt w szpitalu
Wspólnie spakujcie torbę do szpitala. Pozwól dziecku zabrać ulubioną pidżamkę, ręcznik, przytulankę. Przygotuj mu mały album z rodzinnymi zdjęciami. Warto też rozpocząć wspólnie jakiś projekt – np. układanie skomplikowanych puzzli czy czytanie książki – dokończenie lektury po powrocie ze szpitala.
Przygotowanie emocjonalne
Dziecko boi się tym bardzie, im mocniej rodzice są niespokojni. Jako rodzice macie prawo poznać procedury, którym zostanie poddane dziecko, zwyczaje panujące na oddziale itp. Doświadczenie wielu znajomych pokazuje, że łatwiej wydobyć informacje, gdy rodzice przychodzą razem i w kulturalny sposób proszą o nie. Warto też, gdy to tylko możliwe, być z dzieckiem w szpitalu, szczególnie z maluchem. Dajesz mu w ten sposób wsparcie emocjonalne. Jednak ma to także inną zaletę: jesteś osobą mającą ogólny i szczegółowy obraz choroby. Może się zdarzyć, że codziennie inny lekarz będzie się zajmować dzieckiem. Dlatego też warto sobie wszystko zapisywać.
Bogna Białecka - psycholog
|
EUROPEJSKA KARTA PRAW DZIECKA W SZPITALU
1. Dzieci powinny być przyjmowane do szpitala tylko wtedy, kiedy leczenie nie może być prowadzone w domu, pod opieką poradni lub na oddziale dziennym.
2. Powinny mieć prawo do tego, aby cały czas przebywali razem z nimi w szpitalu rodzice lub opiekunowie. Nie powinno być żadnych ograniczeń dla osób odwiedzających - bez względu na wiek dziecka.
3. Rodzicom należy stwarzać warunki pobytu w szpitalu razem z dzieckiem, należy ich zachęcać i pomagać im w pozostawaniu przy dziecku. Pobyt rodziców nie powinien narażać ich na dodatkowe koszty lub utratę zarobków. Aby mogli oni uczestniczyć w opiece nad dzieckiem, powinni być na bieżąco informowani o sposobie postępowania i zachęcani do aktywnej współpracy.
4. Dzieci i rodzice powinni mieć prawo do uzyskiwania informacji, a w przypadku dzieci, w sposób odpowiedni do ich wieku i możliwości pojmowania. Należy starać się o łagodzenie i unikanie zbędnych stresów fizycznych i emocjonalnych u dziecka w związku z jego pobytem w szpitalu.
5. Dzieci i ich rodzice mają prawo współuczestniczyć we wszystkich decyzjach dotyczących leczenia. Każde dziecko powinno być chronione przed zbędnymi zabiegami diagnostycznymi i leczniczymi.
6. Dzieci powinny przebywać razem z innymi dziećmi w podobnym wieku. Nie należy umieszczać dzieci razem z dorosłymi.
7. Dzieci powinny mieć możliwość zabawy, odpoczynku i nauki odpowiedniej do ich wieku i samopoczucia. Ich otoczenie powinno być tak zaprojektowane, urządzone i wyposażone, aby zaspokajało dziecięce potrzeby.
8. Przygotowanie i umiejętności personelu muszą zapewniać zaspokajanie potrzeb fizycznych i psychicznych dzieci.
9. Zespół opiekujący się dzieckiem w szpitalu powinien zapewnić mu ciągłość leczenia.
10. Dzieci powinny być traktowane z taktem i wyrozumiałością. Ich prawo do intymności powinno być zawsze szanowane. |