Ksiądz Jan Balicki (1869-1948) nazywany jest „polskim Janem Vianney”.
To kolejny polski ksiądz, w którym dopatrywano się podobieństwa ze znanym powszechnie kapłanem. Ksiądz Jan Balicki pochodził ze Staromieścia koło Rzeszowa. Po przyjęciu w 1892 r. święceń kapłańskich krótko pracował jako duszpasterz, a potem wyjechał na studia na Gregorianum. Zrobił doktorat, wrócił do Polski i został w przemyskim seminarium duchownym wykładowcą teologii dogmatycznej oraz prefektem alumnów. Od 1928 r. piastował godność rektora. Wsławił się również dziełami miłosierdzia wobec ubogich, cierpiących i dziewcząt moralnie zaniedbanych.
Uchodzi za wzór kapłana diecezjalnego. Dzięki swoim zaletom ducha i umysłu, a także pokorze i umiłowaniu ubóstwa już za życia zyskał sławę świętego. Był znakomitym kaznodzieją i spowiednikiem, cieszył się opinią człowieka dobrego, o pokojowym usposobieniu. Miał szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Męki Pańskiej i do Ducha Świętego. Był także ojcem duchownym licznych żeńskich wspólnot zakonnych.