Przez 500 lat przechowywane były w Watykanie księgi kabalistyczne przetłumaczone na życzenie dominikanina Pico della Mirandoli na język łaciński. Niedostępne do tej pory księgi zostały wydane przez wydawnictwo Nino Aragno Editore z Turynu.
W Watykanie znajdował się zbiór 3,5 tysiąca kart kabalistycznych rozważań włoskich żydów z XIV i XV wieku i tekstów sefardyjskiej mistyki. Księgi te były własnością zmarłego 510 lat temu filozofa i humanisty, a przy tym zakonnika, księcia Giovanniego Pico della Mirandoli. Trudno uwierzyć, że Mirandola żył zaledwie 31 lat, biorąc pod uwagę legendę, jaka po nim pozostała. Najbardziej popularna część tej legendy ukazuje Mirandolę jako kabalistę, a więc posiadacza jakiejś okultystycznej wręcz wiedzy, uprawiającego magię i z tego powodu wyklętego z Kościoła. Nie do końca są to historie prawdziwe, zarówno jeśli chodzi o Pico della Mirandolę, jak i o samą kabałę.
Sefiroty żydowskie
Kabała to mistyka żydowska, mistyczna interpretacja Biblii. Pojawiła się w dwunastowiecznej Prowansji. Średniowieczni kabaliści twierdzili, że są powiernikami sekretnych nauk, które ujawniają pozahistoryczny, duchowy sens historii biblijnych. Wierzyli, że wszystko, co zawiera Biblia, mówi w sposób zaszyfrowany o istnieniu światów wyższych niż nasz, a postacie biblijne naśladują pewne modele występujące w świecie sefirot (sefira to kluczowe pojęcie kabały). Według kabalistów, istnieje dziesięć sefirot (światów pośrednich), które łączą dwa brzegi przepaści. Na jednym z nich znajduje się to, co nieznane, niedostępne i niewysłowione, na drugim zaś kosmos, którego cząstką jest nasz świat. Nie miejsce tu na szczegółowe opisy, nie chcemy przecież streszczać tysiąca stron grubych ksiąg! Wystarczy wspomnieć, że zadaniem kabalisty było poznanie sefirot i relacji pomiędzy nimi, aby znaleźć połączenie do Nieskończoności. Kabalistyka zrodziła teksty typu filozoficznego i mistycznego, ale była także źródłem inspiracji kulturowej. Na początku była ezoteryczną gnozą, szybko wsparła z całą mocą próby dojścia do filozoficznego ujęcia wielkich zasad judaizmu. W XIV wieku w judaizmie kabała była uznawana za doktrynę oficjalną, tak że sędziowie rabiniczni zastanawiali się, czy odmowa wiary w kabalistyczne sefiroty nie jest czasem aktem zaparcia się Boga.
Sefiroty chrześcijańskie
Z czasem kabała wykroczyła poza granice judaizmu i dała w epoce renesansu początek ważnemu ruchowi europejskiemu - kabale chrześcijańskiej. Pierwszym znanym kabalistą chrześcijańskim był wspomniany Pico della Mirandola, który odnalazł w niej potwierdzenie chrześcijańskich idei Wcielenia, Trójcy i Mesjasza. Sefirę Tiferet (Piękno) identyfikował z Chrystusem, zwanym także Adam Kadmon albo Pierwszy Człowiek. Próbował obliczyć datę końca świata za pomocą numerologii i metod permutacji liter i chciał wzbogacić koncepcje chrystologiczne poprzez badania nad hebrajskimi literami imienia Jezus. Pico della Mirandola poznał kabalistykę dzięki księgom zakupionym od Flawiusza Mithridate, nawróconego na chrześcijaństwo żyda, który prowadził żywot awanturnika. Na szczęście przetłumaczone były one na łacinę, bo choć Mirandola poznał hebrajski, to jednak nie tak doskonale, żeby rozumieć trudną literaturę ezoteryczną. Wkrótce przedstawił 900 tez na temat chrześcijańskiego synkretyzmu wszystkich religii i nauk, które Kościół potępił. Mirandola uciekł do Francji, ale na żądanie papieża został aresztowany i uwięziony w 1488 roku. Dzięki interwencji włoskich książąt uwolniono go, wrócił do Włoch, gdzie we Florencji bezpieczeństwo zagwarantował mu Wawrzyniec Medyceusz. W 1493 r. nowy papież Aleksander VI anulował wszystkie ogłoszone przez Kościół potępienia, a we Włoszech pojawiło się wielu chętnych do studiowania chrześcijańskiej kabały. Księgi Mirandoli przechowywane były przez 500 lat w Watykanie, ale niedawno zostały udostępnione. W Turynie ukazał się pierwszy tom "Yeri'ah ha-Gedolah. Wielki pergamin".