Św. Franciszek z Paoli - 2 kwietnia

Ogłoszony głównym patronem Kalabrii, od 1943 roku jest także orędownikiem włoskich marynarzy. Ikonografia ukazuje go płynącego na płaszczu w kierunku Sycylii, bo legenda głosi, że dotarł tam w taki niezwykły sposób, aby założyć kolejny klasztor. Cieszył się sławą wielkiego cudotwórcy, a o jego niezwykłych czynach - m.in. wskrzeszeniu Mikołaja, syna jego siostry Brygidy - głośno było na całym Starym Kontynencie.
Pochodził z włoskiej Kalabrii, gdzie 27 marca 1416 r. przyszedł na świat w miasteczku Paola. Jego rodzice wyprosili narodziny syna za wstawiennictwem Biedaczyny z Asyżu i dlatego nadali mu imię Franciszek. Kiedy skończył 12 lat, oddali go do franciszkanów, ale po roku chłopiec opuścił klasztor i udał się z rodzicami w pielgrzymkę po włoskich sanktuariach. Podczas pobytu w Rzymie zgorszył go przepych otaczający osoby duchowne, toteż po powrocie zamieszkał w pustelni. Niebawem do ascety i cudotwórcy zaczęli dołączać uczniowie, dla których utworzył zakon. Minimi, czyli bracia mniejsi, oprócz trzech zwyczajowych ślubów składali także czwarty: dozgonnego postu od nabiału i mięsa.
Kiedy francuski monarcha Ludwik XI ciężko zapadł na zdrowiu, przerażony perspektywą rychłej śmierci wezwał go - za pośrednictwem papieża Sykstusa IV - do Paryża. Wprawdzie Franciszkowi nie udało się uzdrowić króla, ale nakłonił go do zadośćuczynienia, a przez to uspokoił i przygotował na dobrą śmierć. Pozyskał uznanie i sympatię dworu, dzięki czemu założył we Francji kilka klasztorów. Zmarł w 1507 r. w Plessis-les-Tours, gdzie został pochowany. Leon X w 1513 r. beatyfikował go, a w 1519 r. kanonizował. W miejscu groty, w której wiódł surowy żywot pustelnika, znajduje się sanktuarium ku jego czci z pozostałościami relikwii. Większa ich część została, niestety, spalona w 1562 roku przez hugonotów.