Dzień poświęcenia jednej z najstarszych świątyń maryjnych - rzymskiej Bazyliki Matki Bożej Większej - był początkowo obchodzony tylko w kościołach rzymskich. Od 1568 roku Pius V wspomnienie tego wydarzenia rozszerzył na cały Kościół. A chodzi o niezwyczajną świątynię - Santa Maria Maggiore, wraz z bazylikami: Św. Piotra, Św. Jana na Lateranie i Św. Pawła za Murami; należy do tak zwanych czterech kościołów patriarchalnych.
Tego dnia pojawia się w kalendarzach szczególny tytuł Maryi: Matka Boża Śnieżna, związany z malowniczą legendą. Wedle Fra Bartolomeo da Trento w nocy z 4 na 5 sierpnia 358 roku miała się ukazać Matka Boża jednocześnie papieżowi Liberiuszowi oraz zamożnemu i bogobojnemu patrycjuszowi Giovanniemu. Poleciła im, aby w Rzymie został wzniesiony kościół ku Jej czci, w miejscu wskazanym przez padający wówczas w sierpniu śnieg. Rankiem papież udał się więc, w towarzystwie Giovanniego, na wzgórze Eskwilin pokryte warstwą śniegu, na którym osobiście nakreślił plan budowli. Wkrótce rozpoczęto wznoszenie świątyni, którą nazwano Bazyliką Liberiusza.
Pragnieniem papieża Sykstusa III było upamiętnienie obrad soboru efeskiego (431 roku), podczas którego dogmatyzowano prawdę o Bożym Macierzyństwie Maryi. Zadedykował on wówczas ową czcigodną bazylikę Maryi - Bogarodzicy, dzięki czemu stała się ona najstarszą świątynią zachodniego chrześcijaństwa, poświęconą Matce Bożej.
W apsydzie bazyliki, czyli sklepieniu zamykającym prezbiterium, znajduje się przepiękna mozaika posiadająca swoistą wymowę: oto Maryja zasiada na tronie razem z Jezusem, co podkreśla Jej wyniesienie oraz intymny związek z Synem. A corocznej Mszy św., celebrowanej tam w dniu 5 sierpnia, towarzyszy przepiękny obyczaj: na ołtarz główny opada deszcz białych płatków różanych i jaśminowych.