Ów potomek celtyckich Helwetów nazywany był "leśnym bratem Klausem", a Szwajcarzy uznali go za "Ojca Ojczyzny". To właśnie on - wieśniak i mistyk, ojciec gromadki dzieci i eremita, pokutnik i mąż stanu - doprowadził do zjednoczenia wszystkich kantonów, tworząc podwaliny Związku Szwajcarskiego i nowej konstytucji.
Urodził się w 1417 r. w Obwalden nad Jeziorem Czterech Kantonów. Od najmłodszych lat pomagał w gospodarstwie, a później został deputowanym, radcą i sędzią. Miał objąć urząd starosty, ale - zbulwersowany korupcją - odmówił, zrzekł się obowiązków i wstąpił do armii. Podczas konfliktu z Austrią i wojny domowej dosłużył się stopnia rotmistrza, zyskując sławę opiekuna ubogich i kościołów oraz żołnierza humanitarnego wobec jeńców. Już od dziecka marzył o habicie benedyktyńskim, ale pociągało go także życie rodzinne. Poślubił Dorotę Wyss, która powiła mu dziesięcioro dzieci, ale nadal był niespokojny; jeden z synów nazywał go "odludkiem poszukującym samotności". Podczas nocnych modłów i zmagań ze złymi duchami dojrzewał do trudnej decyzji. W końcu opuścił rodzinę, aby zamieszkać w pustelni, a świątobliwa Dorota zaakceptowała ów wybór. Wyruszył boso, z kosturem w ręku ku Alzacji, ale po mistycznej wizji osiadł ostatecznie w górskim wąwozie Ranft, zaledwie kwadrans drogi od domu. Czas upływał mu na medytacjach, modłach i pokucie.
Z czasem do jego samotni zaczęli przybywać pielgrzymi, poszukujący dobrej rady i modlitewnego wsparcia. Stał się osobą niezwykle wpływową: doradzał władcom i książętom, prowadził mediacje i bronił pokoju, a swoje stanowisko w sprawach publicznych każdorazowo potwierdzał własną pieczęcią. W 1473 r. wynegocjował ugodę Szwajcarii z Austrią, a w 1481 r. pojednał delegatów konfederacji szwajcarskiej. Zmarł 21 marca 1487 r., a w 1947 r. został kanonizowany.