Rozterki św. Mikołaja z Flüe

Ilekroć wspominam patrona Szwajcarii, którego nazwano „leśnym bratem Klausem”, tylekroć podziwiam jego małżonkę Dorotę Wyss. Jaką wielką miłością musiała go darzyć, skoro zgodziła się na to, aby mógł opuścić rodzinę i zamieszkać w upragnionej pustelni? Zgoda musiała ją niemało kosztować, bo przecież mieli wspólnie aż dziesięcioro dzieci.

Ten niezwykły wieśniak i mistyk, zanim został pokutnikiem, dojrzewał do podjęcia decyzji podczas nocnych modłów i zmagań ze złymi duchami. Przyszedł na świat w 1417 r. w Obwalden nad jeziorem Czterech Kantonów. Kiedy dorósł, został deputowanym, radcą, a wreszcie sędzią. Miał zostać starostą, ale nie mógł pogodzić się z wszechobecną korupcją i dlatego odmówił przyjęcia tej funkcji. Zrzekł się wtedy obowiązków i wstąpił do armii. W latach konfliktu z Austrią oraz wojny domowej zdobył stopień rotmistrza i zyskał sławę miłosiernego opiekuna kościołów oraz ubogich, a także żołnierza humanitarnego wobec jeńców.

A kiedy po latach małżeństwa opuścił Dorotę i dzieci, wyruszył boso, z kosturem w ręku, ku Alzacji. Przeżył jednak wizję mistyczną i ostatecznie osiadł w górskim wąwozie Ranft... kwadrans drogi od domu. Dziwna to była samotnia, bo sława pustelnika przyciągała rzesze pielgrzymów, którzy szukali u brata Klausa dobrej rady i modlitewnego wsparcia. Z czasem ów potomek celtyckich Helwetów zyskał status niezwykle wpływowej osoby: prowadził mediacje i bronił pokoju, a rady szukali u niego także władcy i książęta. Doszło do tego, że swoje stanowisko w sprawach publicznych potwierdzał własną pieczęcią.

W 1473 r. wynegocjował ugodę Szwajcarii z Austrią, a w 1481 r. pojednał delegatów konfederacji szwajcarskiej. Zmarł 21 marca 1487 r., w 1947 r. został kanonizowany, a Szwajcarzy uznali go za Ojca Ojczyzny, ponieważ doprowadził do zjednoczenia wszystkich kantonów, tworząc podwaliny Związku Szwajcarskiego i nowej konstytucji.