Pierwsze czytanie jest opowieścią o święcie wieńczącym wysiłki związane z odbudową życia wspólnoty Izraela po niewoli babilońskiej. O ile bezpośrednio po powrocie z wygnania prorocy Aggeusz i Zachariasz koncentrowali się na odbudowie Świątyni, działalność Nehemiasza i Ezdrasza prowadzi do odbudowy całej Jerozolimy i zostaje zwieńczona uroczystym odczytaniem Prawa Mojżeszowego – normy życia ludu wybranego przez wieki. Możemy dość dokładnie określić czas tego wydarzenia: wrzesień bądź październik 444 r. przed Chrystusem.
To, co najbardziej uderza w przywołanym fragmencie, to reakcja ludu: lud płacze, pada na kolana, podnosi ręce, wołając Amen. Panuje nastrój wielkiego entuzjazmu i wzruszenia. A przecież chodzi o rzeczy niełatwe. Odczytywane Prawo Mojżeszowe było wymagające. Jeśli lud tak reagował, to pewnie dlatego, że zdawał sobie sprawę, iż odkrywając na nowo Księgę Prawa, świętuje wierność Boga, który Go nie opuścił, świętuje niezwykłe wyróżnienie, którym było zawarcie przymierza i zaproszenie do stawania się ludem Pana. Pierwsze czytanie może więc i powinno być zaproszeniem także dla nas, by w tym, co czasami wydaje się nam niełatwym obowiązkiem spełnianym ze względu na Boga, dopatrzyć się przede wszystkim wyróżnienia – daru Bożej miłości.
Warto jednak także zauważyć Ewangelię i jej związek z pierwszym czytaniem. W drugiej części przypomina nam ona scenę z synagogi w Nazarecie, która w Ewangelii św. Łukasza rozpoczyna opis publicznej działalności Jezusa. Jezus odczytuje fragment Księgi Izajasza, jeden z najważniejszych tekstów Starego Testamentu opisujących działalność Mesjasza, po czym siada i mówi: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. O ile święto przed Bramą Wodną opowiedziane nam w Księdze Nehemiasza było związane z odkryciem Księgi Prawa, o tyle wydarzenie w synagodze w Nazarecie jest związane z ostatecznym wypełnieniem Pisma w Chrystusie.
Dlaczego to ważne? Czasami mówi się, że są trzy religie Księgi, które w centrum proponowanej drogi do Boga stawiają święty tekst: judaizm, chrześcijaństwo i islam. Nie jest to prawdą. Chrześcijaństwo nie jest religią Księgi, ale raczej religią Słowa Wcielonego. To nie Biblia jest w centrum naszego wysiłku zbliżenia się do Boga – choć ma dla nas oczywiście olbrzymie znaczenie – ale żyjący wśród nas dzięki sakramentom Kościoła Chrystus. To w Nim jest źródło, centrum, ale także właściwa i ostateczna miara świętego tekstu oraz Prawa.