Nadzieja jest kluczem do szczęśliwego życia. Życie, które nie jest poruszane nadzieją, traci smak i sens. Bez przesady można powiedzieć, że człowiekowi, który straci nadzieję, grozi śmierć, bo nic go już nie motywuje do trwania. Nadzieja jest darem, dzięki któremu patrzymy w przyszłość bez lęku, choć dotyka nas przemijanie, odchodzenie, strata. Człowiek nadziei wie, że ulokował swoje serce w miejscu, gdzie nie dosięga śmierć, zniszczenie i zło.
Gdzie bije źródło chrześcijańskiej nadziei? Jezus mówi: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo”. Te pokrzepiające słowa po pierwsze opisują kondycję wspólnoty uczniów Pana – małej trzódki, a więc takiej, która potrzebuje opieki, troski i miłości, bo jest słaba, niewielka i niewiele znacząca. Ten obraz kontrastuje nawet nie tyle z siłami świata, z potęgami doczesnymi, ile z Kościołem, który buduje swoje znaczenie w ziemskim tu i teraz i dla społecznego prestiżu gotów jest poświęcić wiele, nawet – niestety – zapomnieć o Ewangelii, do głoszenia której został powołany przez Zbawiciela. Mała trzódka to określenie budzące sprzeciw u ludzi, którym wydaje się, że Kościół winien podbijać świat i zwyciężać siłą. Oznacza pokornych uczniów Pana, szukających nadziei nie pośród zaszczytów, bogactw i układów z tymi, którzy dzierżą władzę, ale u Ojca, który pragnie ofiarować swoim dzieciom królestwo – zbawienie i życie wieczne w miłości bez granic.
Królestwa, które pragnie oddać nam Ojciec, nie trzeba zdobywać, bo ono zostało nam ofiarowane. Można jednak przeoczyć jego nadejście. Nie musi się tego obawiać ten, kto kocha. Czuwanie, oczekiwanie w gotowości na spotkanie z Umiłowanym jest przecież autentycznym wyznaniem miłości. Jezus nawołuje: „Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie”. Taką pochodnią, rozpraszającą mroki, jest nadzieja spotkania z Panem. Uczeń Jezusa, który taką nadzieją żyje na co dzień, nie boi się pełnego światła. Nie musi chodzić w ciemności, nie musi niczego ukrywać ani przed Bogiem, ani przed sobą, ani przed światem. Jego życie, słowa i czyny rozsiewają wokół blask Ewangelii.
Taka postawa, wypływająca z miłości, powinna być cechą charakterystyczną każdego chrześcijanina, dlatego zawsze niegodne czyny uczniów Pana, ukrywane przed światem, budzą powszechny sprzeciw i zgorszenie, gdy wyjdą na światło dzienne. O takich ludziach słyszymy dzisiaj: „Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie”. Tu nie ma miejsca na kompromis. Człowiek, który spotkał Pana, doświadczył Jego miłości, a potem ją roztrwonił, poniesie konsekwencje adekwatne do popełnionych czynów zła i zaniechanych gestów dobra. Słowa te rozwiewają złudzenia ludzi, którzy uważają, że osiągną życie wieczne automatycznie, bo są członkami Kościoła i jako tacy mienią się lepszymi od innych. Ich odpowiedzialność za zbrukanie Ewangelii życiem, które jej przeczy, jest nieporównywalnie większa nawet w porównaniu do tych, którzy deklarują się jako niewierzący.
O tych, dla których niewyczerpany skarb miłości Pana jest bezcenną wartością, wyczekiwaną i upragnioną, Jezus mówi: „szczęśliwi”. Oto ich oczekiwania i nadzieje zostaną spełnione w sposób, który przerasta ich wyobrażenia. Oto ich wierność i gorliwość w wypatrywaniu Przychodzącego zostaje po wielekroć nagrodzona. Wizja uczty, w której sam Bóg posługuje przy stole, jest oszałamiającą perspektywą. Dla takiej obietnicy – spotkania z Wszechmocnym, który nie jest surowym Sędzią, ale miłującym Gospodarzem królestwa – warto pielęgnować nadzieję nawet pośród niezrozumienia, odrzucenia czy prześladowań. Warto być człowiekiem nadziei, nawet jeśli – jako mała trzódka – pozostajemy w mniejszości, pozornie słabi, ale mocni dzięki obietnicy, którą złożył Zbawiciel: „Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie”.