W Polsce dzieci biorące udział w wojnie ciągle kojarzą się wielu z nas z II wojną światową, z Elegią o chłopcu polskim K.K. Baczyńskiego i z małymi powstańcami. Kim są dziś dzieci wojny, w XXI w., gdy w naszym kontekście kulturowym praktycznie wojny nie znamy?
– Dzieci wojny żyją w wielu krajach na świecie. Według szacunków UNICEF tzw. dzieci żołnierzy jest około 300 tys., choć są to oczywiście tylko dane szacunkowe, realna liczba może być dużo większa. Najczęściej są to dzieci, które żyją w krajach dotkniętych konfliktami zbrojnymi. Większość z nich jest zmuszana do walki i wykorzystywana na pierwszej linii frontu, część pełni również role pomocnicze w armiach, np. kucharzy, portierów, posłańców, a dziewczynki nierzadko wykorzystywane są seksualnie. Dziecko, które ucieka z takiej grupy lub udaje się je uwolnić, wymaga długiej terapii, ponieważ nosi w sobie głębokie rany. Obok wsparcia psychologicznego dzieci potrzebują dostępu do edukacji, gdyż często nie mają w tym zakresie żadnych doświadczeń. Przede wszystkim jednak potrzebują wrócić do swoich domów, do rodzin, od których zostały oddzielone. Jedną z grup najbardziej narażonych na rekrutację, obok dzieci najuboższych, są mali migranci, którzy przemieszczają się, poszukując bezpiecznego miejsca. To one podczas wędrówek bywają niejednokrotnie porywane i zmuszane do walki za cenę jednego ciepłego posiłku dziennie. W Nigerii jest taka skala wykorzystania dzieci do walk, ale również jako zamachowców samobójców, że dzieci bez opieki pojawiające się w miejscach publicznych, np. na targu czy w sklepie, budzą w osobach dorosłych strach. Każde samotne dziecko podejrzewane jest o chęć przeprowadzenia samobójczego zamachu. Rekrutowanie dzieci do walk ma miejsce przede wszystkim w krajach Afryki Subsaharyjskiej, m.in. w Sudanie Południowym, Kongu, Nigerii, ale również w krajach Ameryki Południowej, np. Kolumbii.
Pełna treść artykułu w Przewodniku Katolickim 23/2021, na stronie dostępna od 15.07.2021