J 14, 15–16.23b–26
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze. Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».
Intuicję o tym, że sam Jezus jest również Parakletem, znajdziemy na przykład w Pierwszym Liście św. Jana Apostoła: „Jeśliby nawet kto zgrzeszył, mamy Rzecznika (gr. parakletos) wobec Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego” (1 J 2, 1). Misja Jezusa – Parakleta polega przede wszystkim na tym, że złożył On samego siebie w ofierze na krzyżu: „On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 J 2, 2). O misji Ducha Świętego, Innego Parakleta, powie Jezus w dalszej części swojej mowy pożegnalnej: „On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu – bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś – bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie – bo władca tego świata został osądzony. Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie” (J 16, 8–12).To przekonywanie o grzechu, sprawiedliwości i sądzie służy doprowadzeniu uczniów do całej prawdy. Jest to więc kontynuacja sądowniczej misji Wcielonego Słowa – „paraklet” to przecież termin zaczerpnięty ze słownictwa związanego z sądownictwem.
To stwierdzenie Jezusa przypomina pod względem gramatycznym przykazania Dekalogu. Są one sformułowane nie jako ścisłe nakazy, ale raczej jako obietnice: „Będziesz czcił dzień szabatu. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł” itd. Miłość jest zasadą postępowania uczniów Chrystusa. Bez niej nie jest możliwe zachowywanie nauki Syna Bożego. Właśnie dzięki miłości serce ucznia będzie mogło przyjąć Syna i Ojca, którzy będą chcieli tam na stałe przebywać.
Duch Święty będzie kontynuatorem misji Jezusa Chrystusa. Misja Ducha Świętego dokona się we wspólnocie Kościoła. W Dziele Łukaszowym (czyli w Trzeciej Ewangelii i Dziejach Apostolskich) zobaczymy, że Duch Święty przyjdzie do apostołów dopiero w dniu Pięćdziesiątnicy, po wniebowstąpieniu Jezusa. Uczniowie mają więc oczekiwać „obietnicy Ojca” (Łk 24, 49; Dz 1, 8). Z kolei u Jana Jezus przekazuje Ducha już w momencie śmierci na krzyżu (J 19, 30), a następnie wieczorem w niedzielę zmartwychwstania (J 20, 22–23). U Jana dar Ducha Świętego jest powiązany z władzą odpuszczania grzechów, u Łukasza zaś – z misją głoszenia Ewangelii i byciem świadkami zmartwychwstałego Chrystusa. W obu przypadkach Duch jest przekazany nie pojedynczym osobom, ale właśnie wspólnocie, Kościołowi.