Eucharystii dziękczynnej za miniony wiek istnienia przewodniczył biskup ordynariusz Jan Tyrawa. Obecnie Wspólnotę tworzy blisko 1300 mieszkańców Przyłęk, Starego Olimpina i wschodniej części Zielonki. Ze względu na rosnące potrzeby duszpasterskie świątynia jest w tej chwili rozbudowywana.
Wsparcie proboszcza z Ars
1 maja 1924 r. został opublikowany dekret kard. Edmunda Dalbora o podziale bydgoskiej parafii św. Marcina i św. Mikołaja, z której utworzono pięć nowych wspólnot, m.in. w Brzozie-Przyłękach. Erygowana wspólnota posiadała już kaplicę, postawioną w 1915 r. Natomiast po wybudowaniu kościoła Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Brzozie w 1938 r. świątynia w Przyłękach stała się filią tej parafii. Parafia w obecnym kształcie została przywrócona po uwzględnieniu próśb mieszkańców Przyłęk i przedstawieniu przez nich przesłanek historycznych, duszpasterskich, społecznych, ekonomicznych oraz urbanistycznych. Biskup ordynariusz Jan Tyrawa dekretem z 7 października 2009 r. dokonał podziału wspólnoty w Przyłękach i Brzozie. Działo się to we wspomnienie Matki Różańcowej oraz w Roku Kapłańskim. – Jubileusz jest dla nas wielkim dziękczynieniem składanym Panu Bogu. To „powrót do źródeł”. Gdy w 1924 r. powstała wspólnota w Przyłękach – razem z czterema wielkimi parafiami bydgoskimi – tutaj już od dziewięciu lat stał kościół, w którym oddawano chwałę Bogu – powiedziała parafianka Katarzyna Dąbrowska.
Po uporządkowaniu terenu kościelnego, gruntownym remoncie prezbiterium, wymianie okien, wymalowaniu wnętrza świątyni oraz ożywieniu życia duszpasterskiego, w maju 2011 r. przystąpiliśmy do budowy plebanii. Ukończyliśmy ją po 15 miesiącach – 4 sierpnia 2012 r., we wspomnienie patrona proboszczów – św. Jana Marii Vianneya. – Proboszcz z Ars jest z nami od początku, od momentu przywrócenia parafii w 2009 r., kiedy stałem się jej proboszczem. Mała parafia w Przyłękach to było moje Ars, a ja pragnąłem tak jak św. Vianney stworzyć wspólnotę i każdego dnia starać się ją prowadzić do Chrystusa. Całkiem niedawno, bo 27 września, spełniły się moje marzenia. Sprawowałem Eucharystię przy grobie świętego we Francji, podczas której przekazano nam relikwie – powiedział ks. Zdzisław Lahutta.
Zaangażowanie w przyszłość
Do jubileuszowej świątyni – z wielkim zaangażowaniem całej wspólnoty – dobudowywana jest nowa część bazylikowa z czterema sklepieniami, które w zamyśle mają prowadzić do kontemplacji Wniebowzięcia Maryi. Dzieło rozbudowy zainaugurowano Mszą św. 27 kwietnia 2014 r., w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, w dniu kanonizacji św. Jana Pawła II. – Obecnie wstawiamy okna i drzwi oraz przystępujemy do postawienia konstrukcji dachowej z deskowaniem. Wykonywane prace przy rozbudowie naszej świątyni są owocem postawy wiernych, którzy w parafii czują się jak w rodzinie, a w kościele jak w domu. Dzięki temu – dumni z naszej świątyni – wszyscy zmierzamy do domu Ojca – dodał kapłan.
Obchody 100-lecia świątyni zostały poprzedzone misjami świętymi, które poprowadził o. Maciej Sierzputowski CSSp ze Zgromadzenia Ducha Świętego. – Jubileusz zachęca nas do zatrzymania się i spojrzenia za siebie. Do tego, by podziękować Dobremu Bogu za tych, którzy wybudowali dla nas świątynię. Miejsce, w którym dla Boga chcemy i potrafimy być wspólnotą, już dziś czującą odpowiedzialność za kolejne pokolenia, dla których rozbudowujemy jubileuszowy kościół. Zastanawiam się, jakie myśli towarzyszyły ks. Beckerowi i wszystkim, którzy mu pomagali, kiedy wmurowywali kapsułę z pamiątkami w 1915 r. Czy oni też zastanawiali się, za ile lat ktoś do tego dotrze? To nam przypadło w udziale „dotknięcie” skrawka tej historii. I to nas zobowiązuje do myślenia o przyszłości, bo jak powiedział św. Jan Paweł II: „Pamięć o przeszłości oznacza zaangażowanie w przyszłość” – zakończył ks. proboszcz Zdzisław Lahutta.
***do ramki***
Biskup ordynariusz Jan Tyrawa
„Co dalej przez mieszkańcami tej wspólnoty? Następne sto lat. Pochylamy się nad doświadczeniem chrześcijaństwa. Doświadczeniem wspólnoty, która zorganizowana została wokół pewnych wartości, przesłania płynącego z Ewangelii. To właśnie Słowo Boże wzmacniało tych mieszkańców, ich styl rozumienia i budowania życia. Dzisiaj także musimy uświadamiać sobie własną tożsamość, byśmy potrafili ją zachować i obronić”.