Rodzina franciszkańska uznaje ją za członkinię II zakonu św. Franciszka. Żywot bł. Izabeli oraz cuda dokonane za jej wstawiennictwem spisała Agnieszka d’Harcourt, ksieni klasztoru w Longchamp, która wcześniej była jedną z dam dworu króla Francji.
Izabela urodziła się ok. 1225 r. w Paryżu, jako córka króla Francji Ludwika VIII z dynastii Kapetyngów i św. Blanki Kastylijskiej. Jeden z jej siedmiu braci został potem monarchą i przeszedł do historii jako św. Ludwik IX. Miała więc świętą matkę i świętego brata, a sama jest patronką chorych.
Otrzymała staranne, ale dość surowe, wychowanie religijne. Dzięki temu już od wczesnych lat przejawiała troskę o czystość obyczajów i zamiłowanie do modlitwy, a kiedy podrosła, wiele czasu spędzała na lekturze Pisma Świętego i żywotów świętych. Praktykowała również uczynki pokutne i angażowała się w dzieła miłosierdzia, m.in. w opiekę nad rycerzami powracającymi z krucjat. Dużo i ciężko chorowała, dojrzewając do przekonania, jak ulotne i złudne bywają pokusy, które niesie świat. Jej spowiednikami byli franciszkanie, którym powierzono opiekę duchową nad nią.
Pragnęła oddać się na wyłączną służbę Bożą, toteż odrzucała rozmaite oferty matrymonialne, składane jej ze względów dynastycznych. Nie wyraziła także zgody na małżeństwo z Konradem, synem cesarza Fryderyka II. Ta decyzja komentowana była wówczas przez elity całej chrześcijańskiej Europy, a papież Innocenty IV – który wcześniej nalegał na jej zamążpójście – wyraził jej po latach słowa uznania w bulli Sanctae virginitatis propositum, podobnie jak jego następca Aleksander IV w bulli Benedicta filia tu.
Wspólnie z bratem, św. Ludwikiem IX, ufundowała w 1255 r. klasztor w Longchamp, nieopodal Paryża, do którego sprowadziła mniszki kontemplacyjne, klaryski z Reims. We współpracy ze św. Bonawenturą przystosowała dla nich Regułę św. Klary, którą z czasem przyjęły również inne wspólnoty klarysek francuskich, nazywanych potocznie od jej imienia izabeliankami. Sama nie wstąpiła do owej wspólnoty, nie chciała też zostać jej przełożoną, tylko zamieszkała w niewielkim domku przy klasztorze, wiodąc żywot pokutnicy. Zmarła w 1270 r., a pochowana została w habicie – zgodnie z własnym życzeniem – w przyklasztornym kościele. Jej grób został zniszczony podczas rewolucji francuskiej.
W ikonografii przedstawiana jest najczęściej jako niewiasta ubrana w habit, z koroną na głowie, rozdająca jałmużnę. W 1521 r. została beatyfikowana przez Leona X, a jej relikwie znajdują się w paryskiej bazylice Saint Denis.